Het einde

Vorige week in de media overal bewondering voor rolstoelatlete Marieke Vervoort. En terecht! Ook ik was diep onder de indruk van hoe zij haar ziekte draagt. Ze gaf een gezicht aan mensen die niet meer willen leven. En als je zag hoe zij moest ‘leven’, dan begrijp ik maar al te goed dat ze het niet meer ziet zitten. Niet gewoon omdat ze in een rolstoel zit, maar omwille van de vreselijke pijnen die ze moet doorstaan.

Het was vooral mooi om te zien hoe ze zelf beslist over het einde van haar leven, zonder verantwoording af te leggen aan anderen. Voor mensen die dat kunnen, kan ik alleen maar bewondering hebben. Al bracht het wel heel wat dingen terug. Want ook mijn eigen mama dacht heel erg na over haar einde. Niet in de vorm van euthanasie, maar ze had wel in een wilsbeschikking duidelijk gemaakt wat ze wou. En gelukkig maar, anders had haar lichaam er misschien nu nog wel geweest zonder dat haar geest nog op deze wereld was.

En dan besef ik weer hoe sterk ze was, mijn mama. Want ze maakte tijdens haar leven al heel duidelijk hoe ze wou gaan. Ze praatte er over met ons en zette het op papier. En toen het ineens belangrijk bleek te zijn, moesten wij geen moeilijke beslissingen meer nemen. Want we wisten wat zij wou. Zoals de dokter het zo mooi zegde: ze zag ons zo graag dat ze er voor gezorgd heeft dat wij geen keuze moesten maken over wat er met haar zou gebeuren, dat had ze zelf al gedaan. En hoe raar het ook mag klinken, dat was eigenlijk gewoon heel lief van haar.