Daten, hoe het niet moet

De laatste aflevering van Blind Getrouwd was zo’n 3 seconden gedaan denk ik, toen ik al een berichtje van een vriendin had om me aan te sporen om me in te schrijven voor seizoen 2. Nu vond ik dat een geweldig programma om naar te kijken, maar geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om voor zoiets met mijn kop op tv te komen. Ze kregen me echter wel zo ver om me in te schrijven op een datingsite. Eerst probeerde ik zo’n gratis test, mijn hemel, daar laten ze echt iedereen op los. Dan toch maar betalend, in de hoop van toch een goede match te vinden, maar tot nu toe bracht dat nog niet veel beterschap. Misschien enkele tips voor de mannen daarbuiten.

• Ik als vrouw van 32 ben niet geïnteresseerd in een man van boven de 45 (als ik met oude mannen op café wil gaan, dan vraag ik mijn vader wel)
• Tinder is er om contact te leggen, niet om matches te verzamelen. Ik heb ook al een hele verzameling ondertussen en maar 1 man die iets zegt. Wat is het nut dan?
• Ik blijk zeer aantrekkelijk te zijn voor mannen die vooral heel ver weg wonen. Oost-Vlaanderen, West-Vlaanderen, zelfs 2 berichtjes uit Duitsland. Seriously?
• Ik vind mezelf niet dom. Ik heb dan ook liefst een man die ook niet dom is. Je leert schrijven in de lagere school, denk daar nog eens aan terug op het moment dat je je profiel schrijft.
• Flauwe openingszinnen werken volgens mij nooit. Spontane braakneigingen bij de boodschap: “Ik hoop dat je EHBO kent, want je bent adembenemend.” Is daar ooit al echt een vrouw voor gevallen

Het mag dus duidelijk zijn dat ik daten nog altijd vreselijk vind. Bekijken als noodzakelijk kwaad dan maar. Laat ons hopen dat de beloning achteraf navenant is.