Een week of 2 kreeg ik van Sofie het estafettestokje van de Liebster Award door. Ze vroeg me wat bloggen voor mij betekent, wat het bijdraagt in mijn leven en hoe open is blog. Ik schreef er voor een deel vroeger al over, maar door deze nominatie ben ik er nog eens opnieuw over gaan nadenken.
Wat bloggen voor mij betekent is niet veranderd ten opzichte van wat ik eerder hier en hier al schreef. Het blijft een uitlaatklep, een manier om dingen van me af te schrijven. Op sommige momenten heb ik dat heel hard nodig, op andere momenten komen andere dingen op de eerste plaats. Wat ik schrijf heeft heel erg te maken met wat er op dat moment in mijn leven speelt. En dat maakt dat ik tegenwoordig soms wel harder begin na te denken over wat ik post. Mijn humeur is namelijk heel erg wisselvallig de laatste tijd omdat ik met heel wat dingen zit te worstelen. En dat wil ik niet verbergen, maar ik vraag me dan soms wel af of het ok is om keer na keer over moeilijke of triestige dingen te schrijven.
Ook naar andere mensen toe is het wel eens zoeken. Ik heb geen kinderen die ik moet afschermen en ook over mijn familie probeer ik zo vaag mogelijk te blijven. Maar ik denk wel altijd aan wie dit zou kunnen lezen. Want wat als iemand wat ik schrijf ziet als verwijt aan zijn of haar adres? Iedereen leest het vanuit de eigen context dus dat kan wel eens verkeerd aankomen. Dus dan hou ik me in, ook al lopen de frustraties hoog op en zou het deugd doen van het kwijt te geraken en/of raad te krijgen. Wat ik daarom tegenwoordig wel eens doe, is mijn dagboek terug boven halen. Dat leest niemand dus daar kan ik me laten gaan.
Het is dus altijd een evenwichtsoefening. En eentje waar alle bloggers die over hun eigen leven schrijven wel eens mee te maken krijgen volgens mij. Ik volg gewoon mijn gevoel, er zijn geen regeltjes. Al zou het misschien soms nog fijner zijn om gewoon vrij over alles te kunnen schrijven, zonder nadenken.
Hoe doen jullie dit? En heb je ooit al negatieve ervaringen gehad door iets wat je op je blog had geschreven?
levelieze.com 
Heel herkenbaar. Ik heb tientallen notities die nooit het bloglicht zullen zien. Soms zijn de dingen die je het hardste van je af wil schrijven net de dingen die je niet wil publiceren uit angst om mensen te kwetsen of wat dan ook. Bedankt voor je antwoord op mijn vraag. Leuk om te lezen.
LikeGeliked door 1 persoon
Zoals sofie zei, heel herkenbaar. Ik schrijf heel vaag over de bagage die wij van thuis meekregen. Niet zozeer omdat ik geen mensen wil kwetsen (sommigen zouden het verdienen), maar omdat ik daar enkel over praat tegen dichte vrienden die me niet plots anders gaan bekijken. Al tast ik daar soms wat de grenzen af op vlakken die ik zelf al volledig verwerkt heb, over manliefs kant zwijg ik. Ook over de kindjes blijf ik behoorlijk vaag om hun privacy te bewaren, al valt dat niet zo op. Ik vertel veel over wat we samen doen en wat goed gaat, maar zelden over hoe ze zich voelen of over wat moeilijker is. Soms is bloggen balanceren op het slappe koord…
LikeGeliked door 1 persoon