Over een oranje zwembadje

Er komen in een mensenleven heel wat mensen voorbij. De ene loopt al wat langer mee dan de andere. Maar in mijn leven is er eentje die toch al wel heel lang meegaat. En dan heb ik het niet over mijn familie, maar het buurmeisje dat al heel snel mijn beste vriendin werd en nu al 32 jaar deel uitmaakt van mijn leven.

Ik groeide op in een straat die destijds nog redelijk rustig was. Mijn ouders hadden er 2 jaar voor mijn geboorte een huis gekocht en waren omringd door fijne buren. Tegenover ons woonde een ouder koppel dat een jaar nadat ik werd geboren een kleindochter kreeg die uiteraard vaak op bezoek kwam. En wat doen mensen dan, dan zetten ze die kindjes samen om te spelen. Zo begon het destijds. En het werd alleen maar beter toen de ouders van dat meisje ook nog eens besloten om in de straat te komen wonen.

Sindsdien groeiden er in de straat 2 meisjes samen op. Door het carpoolsysteem dat de grote mensen hadden opgezet gingen we samen naar school en een aantal van die ritten staan nog in mijn geheugen gegrift. Maar ook na school zochten we elkaar op, soms onder ons 2, soms met broer en zus er bij. En als ook nog eens de buurjongen vrij was, dan kon het helemaal niet op. Zeker niet als het gesneeuwd had en hij onze slee kon trekken. Toen we groter werden, was het geen carpool meer, maar stonden we elkaar op te wachten met de fiets om samen naar school te gaan.

We deelden verhalen over eerste liefjes, over verdriet, over op stap gaan en over alle andere dingen in het leven die vaak heel klein waren maar op dat moment heel groot leken. En dat doen we nu eigenlijk nog steeds, al gaan de verhalen nu over mannen, haar prachtige dochter, werk (en Home & Away natuurlijk). Er waren in onze vriendschap zeker ook ups en downs, periodes waarin we elkaar heel wat minder zagen, maar elke keer vonden we toch weer de weg terug naar elkaar.

Na al die jaren is er 1 symbool dat voor altijd aan onze langdurende vriendschap vast hangt. Het oranje opblaasbare zwembadje dat mijn ouders vroeger in de tuin zetten en waarin we samen tijdens een aantal mooie zomers gespeeld hebben. En ook al verlopen onze levens via een heel ander pad, het zijn mooie herinneringen als deze, die er voor zorgen dat die band voor het leven hopelijk nooit meer verbroken wordt.

Liefste BFF, bedankt voor de jarenlange vriendschap. We zitten aan 32 jaar, laten we daar nog minstens evenveel bij doen. Binnenkort klinken we er op met een lekker Razz’ke.