Een andere plek

Me heel klein maken, niks moeten doen, niks horen, niks voelen. Dat zou ik op dit moment willen. Niet hoeven denken aan alle slechte dingen die me al overkomen zijn. Niet de pijn hoeven voelen van de leegte die er is. Gewoon eventjes verdwijnen en de wereld buiten sluiten.

Of ik op dat plekje gelukkiger zou zijn, dat weet ik niet. Maar echt geluk ken ik op mijn huidige plaats ook niet. Want daar wordt op mijn hart getrapt. Daar lijkt geen plaats te zijn voor de echte ik. Daar beweeg ik tussen de mensen die hun eigen agenda hebben, letterlijk en figuurlijk. Daar lijkt de enige uitweg te zijn dat ik me neerleg bij de rotsituatie waar ik inzit. Dus daarom hoop ik dat er toch nog een ander plekje is, waar wel nog dat geloof in echt geluk is. Zolang ik die plek niet vind, ben ik onzichtbaar.