Dat gaat vanzelf

Als ik moet stappen, dan moet ik niet meer nadenken over hoe ik mijn voeten moet zetten om vooruit te geraken. Als ik iets wil zeggen, dan lukt dat vanzelf, zonder dat ik eerst moet zoeken naar de juiste letters en woorden. Bij het autorijden moet ik niet meer zoals in het begin heel erg letten op koppeling langzaam loslaten en gas geven, ik voel dat ondertussen aan. Als ik na lange tijd terug op mijn fiets kruip, dan weet ik nog gewoon hoe dat moet, ook al wiebelde ik jaren geleden nog heel erg voor ik vertrokken geraakte.

De dingen die ik hier beschrijf zullen voor de meeste mensen wel zo zijn. Maar er zijn ook heel wat andere dingen die ik kan zonder er nog heel bewust mee bezig te moeten zijn. Ik ben zelfs vaak vergeten hoe moeilijk het was om ze te leren, omdat dat nu zo vanzelf gaat. Dat merk je pas op als je andere mensen er wel mee ziet worstelen. Lichtrijden op het paard bijvoorbeeld (op en neer gaan als je paard draaft), ik kan dat gewoon niet meer verkeerd doen. Maar leg het maar eens uit aan iemand die het nog niet kan.

Na een tijdje wordt het dus allemaal vanzelfsprekend. Dat merkte ik gisteren nog. Toen gaf een nieuwe collega voor de eerste keer een infosessie. Een hele uitdaging, want je moet veel weten en dat ook nog eens kunnen uitleggen voor publiek. Ik draai er mijn hand al niet meer voor om, bij mij is het een kwestie van het juiste bandje in mijn hoofd op te zetten en te gaan. Maar ik zal waarschijnlijk ook wel super zenuwachtig geweest zijn de eerste keer, alleen herinner ik me dat zelfs niet meer.

Daar zou ik dus wat meer aan moeten denken als dingen niet direct lukken. Want als je het gewoon durft en een beetje doorzet (niet altijd en niet té veel, dat schreef ik eerder al) dan zou het wel eens gewoon heel goed kunnen lukken en gaat het ooit misschien vanzelf.