Aangenaam, ik ben Annelies. Maar tegelijkertijd ben ik ook blogger Lieze. En de indrukken van die 2 personen durven al eens verschillen. Uiteraard zijn het geen twee verschillende personen, ik ben gewoon mezelf. Maar ik laat ongetwijfeld niet op elk moment en in elk gezelschap alle kanten van mezelf zien.
Hier op de blog krijg ik wel eens reacties van mensen dat ik genoeg moet proberen om het positieve te blijven zien. Dat ik me beter zou voelen als ik een hobby zoek. Dat het leven soms gewoon beter is als alleenstaande in plaats van met een gezin, want dat uiteraard geen garantie is op geluk. Soms vraag ik me dan wel eens af of ik hier niet te veel als doodongelukkige single overkom. Want natuurlijk heb ik ook nog mooie momenten in mijn leven. Ik ben niet depressief. Maar ik heb wel slechte dagen. En op die dagen helpt het om dat van me af te schrijven. Dat lijkt dan misschien heel erg negatief, maar na zo’n blogpost voel ik me vaak net beter.
Aan de andere kant is er het meisje naast de blog. En die staat in de meeste middens net bekend als heel sterk. Iemand die het leven alleen aankan en heel goed haar plan trekt. Over de moeilijke dingen waar ik geregeld mee zit, praat ik weinig. Het is niet dat ik die kant bewust wil verstoppen, maar hem laten zien is wel een grote stap uit de comfortzone. Vandaar dat dit hier vaak mijn uitlaatklep is. Op de blog lijkt het precies toch nog wat veiliger, al is het publiek hier gigantisch veel groter.
En misschien lukt het me ooit om wel overal helemaal mezelf te zijn. Zowel als Lieze en als Annelies. Want dat is iemand die soms denkt dat het allemaal nog wel goed komt in het leven en op andere momenten wel eens durft te denken dat ze nooit gaat bereiken waar ze van droomt. En het zijn die 2 kanten samen die me maken wie ik ben. Waar ik uitkom, dat zie ik nog wel.
levelieze.com 
Als het schommelt (het humeur,…) dan mag je dat van mij gerust laten zien. Al dat opgepept vrolijk doen vind ik ook maar niks.
LikeLike
Ik denk ook dat de meeste mensen daar geen probleem mee hebben hoor en dat ik dat gerust eens mag laten zien. Nu het nog van mezelf mogen.
LikeLike
Ik herken er mezelf ergens in. Ik schrijf op mijn blog dingen die veel vriendinnen niet eens weten. Jammer eigenlijk dat we het niet in het echte leven ook durven om zo open te zijn, niet?
LikeLike
Inderdaad. Makkelijk gezegd maar niet gedaan.
LikeLike
Schrijven is veel makkelijker dan praten.
LikeLike
Die ervaring heb ik ook ja
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ken dat, dat lezers zeggen dat ik het wat positiever moet inzien. Maar net als jij barst ik juist van inspiratie als ik niet zo lekker in m’n vel zit en lucht het op door het ‘op papier’ te zetten. Blijkbaar wil iedereen toch alleen maar positieve en blije blogjes lezen. Maar ja, voor wie schrijf je dan? Voor jezelf of voor de ander?
LikeGeliked door 1 persoon
In probeer toch nog altijd vooral voor mezelf te schrijven. En voor mensen die het ook moeilijk hebben met dingen en hopelijk wat herkenning vinden. Maar dat zijn meestal niet de mensen die reageren (wat uiteraard Ok is)
LikeGeliked door 1 persoon
Door te schrijven kan je het makkelijker een plaats geven, zo werkt het toch bij mij!
Ik lees je graag als Lieze en ken je graag als Annelies! Jij bent top!
LikeLike
Oooh zo lief!
LikeGeliked door 1 persoon
Bij mij is het een beetje het omgekeerde. Het uitgangspunt van mijn blog is nog altijd dat ik positieve postjes breng. Maar het van je af schrijven is zo hard ook nodig dus breng ik regelmatig een eerlijk maar minder positief stuk. Het leven is nu eenmaal niet alleen maar glitter en confetti :D Maar er staat wel altijd een soort filter op mijn stukken als het negatiever is. Ik hou mij daar soms wel in. Je kan nu eenmaal niet alles zomaar online smijten, vooral al er anderen bij betrokken zijn. Terwijl ik in het echte leven wel hard kan doorrazen tegen vrienden natuurlijk :) dat is zonder filter haha!
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi stuk heb je geschreven. Heel open en eerlijk. En ik kan nu zeggen dat ik zowel Lieze en Annelies graag mag. En laat anderen lekker praten, doe wat je hart je ingeeft.
LikeGeliked door 1 persoon
😍
LikeLike
Heel mooi beschreven! En ik kan me goed voorstellen dat je op je blog en in het echt soms misschien anders overkomt. Ik herken wel wat je zegt dat het soms veilig voelt om dingen op je blog te delen, ook al vertel je iets dan eigenlijk tegen veel meer mensen dan als je een 1-op-1-gesprek hebt. Het is soms gewoon fijn om dingen van je af te schrijven en dan doet het er niet zoveel toe of dat beeld nu overeenkomt met hoe je op anderen overkomt of niet :)
LikeGeliked door 1 persoon
Het is altijd een evenwichtsoefening hé. Wat deel je wel of net niet? Op m’n blog deel ik vooral die dingen die me echt, oprecht gelukkig maken. Precies dat helpt mij vooruit. Aandachtige lezers zullen tussen de regels door ook wel begrijpen dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is, dat is nergens zo. Delicate kwesties zal ik dan eerder privé houden. Er zijn nu eenmaal dingen die niet iedereen hoeft te weten.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind het net knap dat je ook de moeilijkere momenten laat zien. Zelf durf ik dat nog steeds niet goed. Maar schrijven helpt sowieso wel, al blijft het iedere keer opnieuw een moeilijke evenwichtsoefening. Hoe dan ook, ik lees je graag!
LikeGeliked door 1 persoon