Ook vandaag weer een boekenquote die me geraakt heeft. Tijdens 40 dagen bloggen een vaste categorie op vrijdag en misschien daarna wel een blijvende rubriek.
Ik denk dat dit één van mijn grootste angsten is op dit moment, samen met alleen blijven. Ik probeer immers al lang aan mezelf te werken, bezig te zijn met persoonlijke ontwikkeling en op die manier de beste versie van mezelf te worden. Van die beste versie van mezelf verwacht ik misschien te veel. Want bij die beste versie zou alles helemaal goed moeten lopen en dat is natuurlijk niet realistisch, iedereen heeft wel mindere kantjes en dingen die mislopen.
Maar wat als ik wel heel veel moeite blijf doen om een betere versie van mezelf te worden en dat gewoon niet lukt. Dat ik nog altijd blijf zitten met heel veel onzekerheden, dat het mij niet lukt om gelukkig te zijn met wat ik heb, ik me nog steeds niet kan open stellen en het dus inderdaad nog steeds een hoop stront is? En hoop waarvan ik het gevoel heb dat ik er al te lang inzit en die niet zo makkelijk weg te scheppen is.
De quote uit het boek kwam dan ook behoorlijk hard binnen. Maar anderzijds was het ook wel een verademing om die woorden eens zwart op wit te zien staan. Want in heel veel boeken gaat het wel over mensen die het moeilijk hebben maar door iets miraculeus komen ze er weer uit. Hier stelt het personage zich tenminste ook al eens in vraag of het wel goed komt, wat mijn angst onder woorden brengt. Op een mirakel wacht ik niet, op wat minder stront wel.
levelieze.com 
Ik zou dan doortrekken. En de stroom volgen.
LikeLike
Soms is aanvaarden en verzachten van hoe je naar jezlef kijkt ook niet slecht hoor. Just a thought, geen analyse of commentaar over/op jou.
LikeLike
Je hebt helemaal gelijk. De lat ligt vaak te hoog en mildheid is absoluut een uitdaging voor mezelf.
LikeLike
Ik sluit me daarbij aan, misschien is het ook al heel veel om milder naar jezelf te kijken. Want we zijn allemaal zo ontzettend streng voor onszelf.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit is iets waar ik ook mee zit. Heb ook schrik dat ik later terug ga kijken op mijn leven, en ga beseffen dat ik veel te veel “gestreefd” heb, terwijl het eigenlijk al goed was.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is niet makkelijk he. En het is een gedachte die ik vaak ook heb. Wat als dit het is en het inderdaad niet beter wordt? Maar vaak is het ook zoals Samaja zegt: milder naar onszelf kijken en wat minder streng zijn. Al is dat absoluut niet makkelijk!
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve schat, je bent goed zoals je bent, vergeet dat nooit!! We moeten zoveel en eerlijk, je moet juist niks. Sociale media, de pers, de maatschappij probeert ons allerlei zaken op te leggen…..en moeten we die stroom/hypes volgen? Ik ben ook vaak in die val getrapt….het moest beter, slanker, sneller….en blijven pushen, ik werd er niet vrolijker van en mijn omgeving ook niet. Take care x
LikeGeliked door 1 persoon
Het moeilijkste is om te aanvaarden en je niet te vergelijken met anderen. Maar het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Pfff, hard en tegelijk zo herkenbare quote, dit!
En het ding is: als ik lees dat jij onzeker bent over jezelf, dan denk ik “maar ale, waarom toch? Je bent goed in je job, je bouwt een huis (op je eentje! hoe zot is dat wel niet!), je doet zoveel leuke dingen”. En ja, ik weet dat er dingen missen, maar daar kan je zelf toch niets aan doen?
Maar als ik dan naar mijzelf kijk, dan denk ik – net zoals jij over jezelf – vooral strenge, veroordelende dingen: “waarom lukt het nu niet om gewoon te functioneren op het werk en crash ik om de zoveel tijd, waarom blijf ik maar botsen”.
Waarom is het toch zo moeilijk om een beetje milder naar onszelf te kijken?
LikeLike
Echt he. Want ik ben bijvoorbeeld, tot grote verbazing van mijn collega’s, heel onzeker over bepaalde dingen in mijn job. En ik voel me een buitenbeentje als single, en ben niet content met mijn figuur en… Hier blijft er dus ook vaak eentje botsen 🙂 En die mildheid verdienen we allebei.
LikeGeliked door 1 persoon