Geknipt

Sinds vorige week: Stopt mijn borstel ineens sneller dan ik denk. Veeg ik haar uit mijn gezicht dat er niet meer is. Moet ik mijn nek insmeren. Spuug ik niet meer per ongeluk mijn tandpasta uit op mijn haar.  Zit ik niet meer vast onder de lits van mijn handtas/computertas. Hoef ik geen elastiekje meer mee te nemen. Heb ik een pak minder shampoo nodig. Ga ik niet meer vastzitten met mijn haar tussen de rits van mijn jas. 

Ik heb namelijk 35 cm van mijn haar gedoneerd aan het goede doel. Niet aan Think Pink maar een jonge onderneemster die pruiken maakt met de hand en volledig op maat, voor mensen die het omwille van een ziekte nodig hebben.

Heel lang was mijn haar mijn bescherming. Het was hetgene waar ik fier op was en dat me wat vrouwelijkheid gaf nadat ik vroeger altijd heel kort haar had en casual rondliep. Net zoals bij Samson kwam mijn kracht soms een beetje uit mijn haar. Na mijn studies liet ik het groeien met het idee dat ik dan mooi lang haar zou hebben om op te steken als ik zou trouwen. Lekker idealistisch, want toen dacht ik dat trouwen zeker voor mijn 30 zou gebeuren. Het werd nu wel tijd om dat idealisme los te laten.

Ik begon ook meer en meer last te krijgen van dat lange haar. En er maar een stukje af doen, dat vond ik dan ook weer zonde. Dus meteen maar de grove middelen en naar een kort kopje. Eerst met een klein hartje, maar de meeste reacties zijn wel positief. En misschien is dat kapsel ook wel de start van een nieuw tijdperk. Want dromen over een trouwkapsel doe ik niet meer. Maar die kracht uit het haar hoeft daarom niet weg te zijn.