Vorig jaar stelde ik me hier de vraag hoe ik dat in godsnaam moest doen, me meer open stellen. Want je open stellen, dat leek de sleutel tot gelukkiger zijn. Klinkt simpel, is het niet. Want je kwetsbaar opstellen kan mooie dingen opleveren maar ook heel erg pijn doen. Een tijdje geleden had ik dan ook het gevoel dat ik er nog totaal niet was. Nog steeds niet trouwens, maar ik zette er wel al heel wat stappen in.
Vroeger zweeg ik over heel veel dingen tegen de mensen rond mij. Het is nu eenmaal niet fijn om te moeten zeggen dat je ontslagen bent, uiteen bent met je partner tegen mensen die een gezin aan het stichten zijn en een leuke job hebben. Of om elke keer te moeten herhalen dat je nog steeds niemand hebt leren kennen. Maar het was natuurlijk niet omdat ik er niet over sprak dat ik er niet mee zat. En door er over te zwijgen gaf ik anderen ook geen kans om het te kunnen begrijpen.
Het heeft heel lang geduurd, maar die klik heb ik ondertussen wel meer en meer kunnen maken. Er is geen magische oplossing om je open te stellen, het is het gewoon proberen te doen en hopen dat het goed afloopt. Dat heeft me al fijne momenten opgeleverd door vaker ja te durven zeggen en op leuke activiteiten terecht te komen. Het zorgde er ook voor dat ik de laatste tijd al een paar keer een diep gesprek had met mensen waar ik dat niet direct van verwacht had.
Maar het blijft dubbel. Want het is nog eens moeite doen om me open te stellen om een partner te vinden, maar alleen maar de foute tegenkomen die ineens verdwijnen of een beetje gek blijken te zijn. En nu durf ik wel al aankondigen als ik een date heb, in plaats van er over te zwijgen omdat ik niet wil moeten vertellen dat het weer niks was, maar het blijft toch een teleurstelling. Het is aan iemand vragen om mee te gaan om mijn nieuwe auto te bestellen zodat ik dat niet alleen hoef te doen en gewoon te horen krijgen dat hem dat niet interesseert. Maar ook dadelijk een vriendin vinden die wel mee wil als ik haar erover vertel. Het is iemand meevragen naar een event waar ik van weet dat ze graag zou gaan, maar te horen krijgen dat ze liever met familie gaat. Het is toch nog altijd veel dingen alleen moeten doen en er niet in slagen om duidelijk te maken aan mijn omgeving hoe moeilijk dat kan zijn.
Dus open stellen, allemaal goed en wel. Maar er zijn dus genoeg momenten waarop ik nog altijd heel goed van mezelf begrijp waarom ik het daar zo moeilijk mee heb. Je kwetsbaar opstellen is ook een beetje toelaten dat mensen op uw hart kunnen trappen. Ik ben er nog niet uit of de voordelen (al) groter zijn dan de risico’s. Toch nog maar even blijven proberen zeker.
levelieze.com 
Toen ik tussen twee relaties in zat vond ik dat het moeilijkste, mezelf openstellen. Het heeft heel lang geduurd voor ik dat durfde en ook ik kreeg toen vaak het deksel op mijn neus. Tegenover mijn lief stel ik me nu heel open maar ik merk vaak dat ik tegenover andere mensen dat (nog) niet (altijd) doe. Het blijft niet makkelijk he.
LikeGeliked door 1 persoon
Me kwetsbaar opstellen vind ik heel moeilijk, ik zet nogal snel een muurtje op.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat hoe meer je je openstelt, hoe makkelijker het wordt. En hopelijk kan daardoor je omgeving beter begrijpen hoe moeilijk je het soms ook hebt. Want ook al heeft die ene persoon misschien wel goede redenen om liever met familie te gaan, als ze weet hoe lastig jij het er mee hebt, kan ze er misschien anders mee omgaan (jou meevragen met haar familie bijvoorbeeld, wat ook confronterend kan zijn, maar misschien wel beter dan niet meegaan).
Ik herken het alleszins wel… En ook al doe ik het nog lang niet bij iedereen, ik doe het wel meer en meer en zie ook wel dat dat toch wel al voor iets meer begrip zorgt. Niet bij iedereen en dat is soms een teleurstelling, maar soms word ik dan weer aangenaam verrast door begrip waar ik het niet gedacht had :-)
LikeGeliked door 1 persoon