Volwassen-tag deel 3

Vandaag nog het laatste deel van de tag, gebaseerd op de vragen van MissDeadline. Dat gaat over wat zij levenskunst noemt, na het deel over praktische zaken en sociaal&werk.

1. Hoe weet je of je kinderen wil en zo ja, hoe je ze het beste kunt opvoeden?
   Dat ik kinderen wou, was voor mij eigenlijk altijd een evidentie. Ik wist dat gewoon en heb daar nooit heel hard over nagedacht, bij mij is dat een soort oergevoel.
   Ik heb me echter al wel heel vaak afgevraagd of ik wel een goeie moeder zou zijn, of ik dat allemaal wel zou kunnen en inderdaad hoe ik zou weten hoe ik ze het best kan opvoeden. Nu is dat opvoeden voor mij nog steeds iets dat je met 2 doet (bewust alleenstaande moeder worden is momenteel echt geen optie). En anderzijds denk ik ook wel dat die angsten bij elke moeder wel eens naar boven komen. Iedereen doet ook maar gewoon het beste dat ze kunnen.
   Mijn grootste angst rond kinderen op dit moment is dat ze er niet meer gaan komen. Ik word 35 dit jaar en heb nog geen partner. Mijn tijd wordt dus beperkter. Niet dat het niet meer kan, maar ik voel toch de tijd wegtikken en dat is geen fijn gevoel.
2. Hoe weet je wat/welke baan echt bij je past, wat je levensdoel of passie is?
   Of mijn job nu echt mijn levensdoel is, dat weet ik niet, maar de vraag gaat over het werk dus beperk ik het ook daartoe.
   Ik heb daar een tijdje naar moeten zoeken. Het klassieke pad van bij een groot bedrijf te gaan werken toen ik afstudeerde met een master economie, dat leek niet te kloppen voor mij. Evenementen leken me vooral leuk en dus studeerde ik dat nog een jaartje bij en ging daar in werken. Een tijd dacht ik ook dat daar heel erg mijn passie lag en ik heb dat ook een tijd graag gedaan, maar als ik er op terug kijk, dan was het toch vooral het team en de samenhorigheid dat voor die passie zorgde. Toen ik op die plek weg moest en in de sector verder ging zoeken, vond ik daar veel minder mijn ding.
   Na een moeizame weg kwam ik bij mijn huidige werkgever terecht en daar heb ik ook al een hele weg afgelegd. Ik denk dat ik nu wel echt op mijn plaats zit. Een job waarin ik een aantal talenten kan inzetten en waar ik ook in een fijn team zit. En een directeur heb die heel veel ondersteuning geeft om me te laten groeien. Maar uiteraard is dat altijd een beetje zoeken, want bij een sollicitatiegesprek weet je zo’n dingen niet. Het is proberen, er voor gaan en ook in jezelf geloven denk ik. En aan de alarmbel durven trekken als het niet gaat. Ik ben ooit opgestapt bij een job zonder alternatief omdat ik er doodongelukkig was. En nog niet zolang geleden ging ik het gesprek aan op mijn werk omdat een bepaald project me niet zo lag. Zonder stappen te zetten zal er ook niks veranderen.
3. Hoe herken je je eigen gezonde verstand en leer je vertrouwen op dat stemmetje?
   Ik denk dat ik op veel momenten mijn gezond verstand kan gebruiken en dat ik behoorlijk nuchter in het leven sta. Maar ik betrap mezelf er ook wel op dat ik soms te snel durf te oordelen over mensen of situaties. En voor mezelf ben ik heel streng en denk ik dingen die niet binnen gezond verstand passen: dat ik minder goed ben omdat ik geen gezin heb, dat ik mensen lastig val als ik ze iets zou vragen en nog zo van die dingen. En ergens besef ik wel dat dat objectief niet klopt, maar op dat moment is het gezond verstand ver te zoeken en is het moeilijk om de stroom aan gedachten in mijn hoofd stop te zetten. Maar misschien is weten dat ik op zo’n momenten niet te hard mag vertrouwens op dat stemmetje ook al een hele stap.
4. Hoe ontwikkel je een volwassen levenshouding: wat is loslaten, wat is vergeven en hoe doe je dat?
   Ik weet niet of je kan leren loslaten en leren vergeven, want ik heb het gevoel dat ik die dingen maar kan omdat het moet, omdat er geen andere keuze is. Want ik kan niet gewoon mijn gedachten afzetten. Spullen loslaten is geen probleem, maar mensen, dat is een ander verhaal. Ik heb in het verleden veel te lang vast gehangen in relaties die niet goed zaten maar die ik niet wilde loslaten. Uiteindelijk was het dan de andere die de knoop doorhakte en dan nog heb ik maanden of zelfs langer ‘verspild’ door dat heel erg op mijn gemoed te laten werken. Maar uiteindelijk heb je geen keuze en als die persoon niet meer bij je wil zijn, dan kan je die niet dwingen. Ik denk dus dat het vooral gaat over aanvaarding en dat je op die manier dingen een plaats geeft en verder kan met je leven. Het blijft iets waar ik het ook moeilijk mee heb.
   
5. Last but not least: HOE en/of VAN WIE heb je dit allemaal geleerd?
   Ik denk dat ik een groot deel van mijn moeder heb meegekregen, zeker als het gaat over de praktische dingen want zij wist wel van aanpakken. Maar ik heb de laatste jaren ook heel erg geprobeerd om aan mezelf te werken, door cursussen te volgen, door bij een psycholoog te gaan, door veel zelfhulpboeken te lezen. En al die dingen zijn niet zaligmakend en ik ben nog lang niet waar ik zou willen zijn, maar ik heb er wel al veel door geleerd.