Alleen zijn is een kunst

Door alleen te reizen zou je jezelf leren kennen. Dat wordt wel vaker beweerd. Zo ook nog vorige week door Lieve Blanquaert in ‘Het zomert met’ op één. Gevraagd naar wat je dan leert, antwoordde ze: je leert wat je kracht is maar ook wat je zwaktes zijn. Je leert wat het is om niet alles te kunnen delen, om jezelf te animeren, om jezelf in een groep te moeten binnenwerken. 

Ik wil zeker niet beweren dat wat ze zegt niet klopt. Maar als ik die dingen hoorde opsommen, dan denk ik niet dat een mens daarvoor alleen op reis moet gaan. Alleen zijn in het algemeen leert je volgens mij die lessen. Want die dingen waarvoor sommige mensen het dan blijkbaar nodig hebben om de rugzak te nemen en op een ander continent alleen rond te gaan trekken, die leer ik elke dag.

Ik moet heel vaak het initiatief nemen om er voor te zorgen dat ik niet alleen thuis zit, want er loopt hier niemand rond die zegt ‘seg, zullen we eens naar daar gaan’. En hoewel er uiteraard uitjes zijn met vriendinnen en familie, moet ik mezelf inderdaad vaak animeren. Als ik dan beslis om ergens alleen naartoe te gaan, iets dat toch nog altijd een behoorlijke drempel is, dan blijft het vaak ongemakkelijk om mensen aan te spreken en jezelf ergens binnen te werken in een groepje van mensen dat wel al bij elkaar hoort.

Ik hoefde niet naar een ver land te trekken zonder gezelschap om mijn sterken en zwaktes te leren kennen. Ik leer er nog elke dag over, omdat ik door mijn situatie misschien ook wel vaker met die dingen geconfronteerd wordt en mezelf in vraag stel. Want niet iedereen kan het, alleen zijn. En dan is alleen leven misschien nog wel veel moeilijker dan alleen op reis gaan. Want dan moet je het leren tussen de dagelijkse beslommeringen door, zonder mooi exotisch kader. Alleen kunnen zijn is een kunst, op reis, maar zeker ook hier.