De muur

Disclaimer: Ik schrijf dit bericht om even wat dingen van me af te schrijven. Dat wil niet zeggen dat iedereen zich nu zorgen moet beginnen maken. En ik wil ook niet dat iemand zich aangesproken voelt of dit bericht als een verwijt ziet. Het moet er gewoon even uit.

Me open stellen en kwetsbaar opstellen. Mijn grote uitdaging. Eentje waarin ik de laatste maanden heel wat stappen heb gezet. En die stappen kan ik ook zien voor mezelf, dus daar mag ik best wel trots op zijn. Maar hoewel mensen me soms aangenaam verrassen net omdat ik me ook open stel, is het soms toch ook nog heel moeilijk.

Op dit moment zo moeilijk dat ik gewoon even geen zin meer heb om over dingen te praten en er open over te zijn. Want ik bots toch nog veel te vaak tegen een muur. Een muur van onbegrip. Over hoe het is om alleen te zijn. Alleen als in geen gezin hebben, wat voor mij als een groot gemis voelt. Alleen zijn in de zin van alles zelf moeten doen en beslissen. Alleen in de zin van weinig mensen te hebben die echt heel dicht bij mij staan en die echt begrijpen hoe ik me voel (ook al zijn er zeker ook die echt moeite doen om dat wel te doen).

Ik schreef het eerder al, goede raad is er genoeg te rapen, begrip naar mijn gevoel iets minder. En eerlijk, als ik me dan open stel, dan wil ik misschien nog gewoon het liefst geen goede raad, maar iemand die me eens vastpakt en zegt: ‘het zal allemaal wel goed komen, ook al voelt dat nu niet zo’. Dat kan ik op dit moment eigenlijk echt wel gebruiken.