Ik kan super goed gedachten lezen van mensen. In bijna elke situatie weet ik te voorspellen wat ze denken, gaan zeggen en gaan doen. Of dat denk ik toch, want ik lees eigenlijk helemaal geen gedachten, ik vul dat gewoon zelf in.
Die persoon kijkt wat raar in mijn richting, er zal wel iets mis zijn met mij. Die klant klonk een beetje lastig aan de telefoon dus die gaat tijdens de afspraak ook heel veeleisend een lastig zijn. Die vriendin wou niet meegaan naar dat optreden toen ik dat vroeg, dus die zal wel gewoon geen zin hebben om iets met mij te doen. En dan is er nog iets dat aanleiding geeft tot dat gedachtenlezen. Want ik doe het ook zonder aanleiding. Ik zal dit of dat maar niet vragen want ik ga storen, ze zullen het wel druk hebben met hun gezin/werk/andere bezigheden…
Het klinkt allemaal heel waar in mijn hoofd, maar dat maakt het nog niet zo. Het is namelijk mijn innerlijke stem aan het werk. Een stem van mij dus, niet de stem van de tegenpartij. Ik denk vaak dat ik zo goed weet wat in de ander omgaat, dingen die vaak behoorlijk negatief voor mij uitdraaien, terwijl ik die dingen in mijn hoofd gewoon hoor vanuit een eigen onzekerheid en helemaal niet omdat de ander dat zo zou zeggen of aanvoelen.
Dat invullen voor een ander helpt langs geen kanten verder. Ik kan al niet meer tellen hoeveel vragen ik niet heb gesteld omdat ik hun gedachten dacht te kunnen voorspellen. En ook al ben ik me er meer en meer van bewust, er mee stoppen blijkt toch behoorlijk moeilijk te zijn. Uit schrik denk ik, dat er ooit een moment komt dat die gedachten toch blijken te kloppen.
levelieze.com 
Mooi stukje, Lieze, en helaas voor een groot deel ook wel herkenbaar. Ik vermoed dat je ervan bewust zijn dat je dat doet toch al een belangrijke stap in de goede richting is.
LikeGeliked door 1 persoon
Herkenbaar! Weeral :)
LikeLike
Bij mij ook. Zot hé…
LikeGeliked door 2 people
Toen ik in therapie was, vroeg de psycholoog altijd waarom ik dat dacht en ze bleef door vragen. Zou het erg zijn als ze dat denken? Wat als ze dat niet denken? Hebben ze in het verleden dingen zoiets gezegd? Hoe voel je je erbij als ze dit denken? Tot ik het niet meer wist, het is een vreemd mechanisme, maar het houdt ons zo vaak tegen. Ik probeer er op te letten en probeer wat vaker “een nee heb je, een ja kun je krijgen” in mijn hoofd te steken
LikeLike
Het slaagt ook eigenlijk op niks he, dat allemaal al invullen voor de ander. Maar toch moeilijk om stop te zetten dat proces. Er zouden zoveel mooie dingen kunnen gebeuren als ik gewoon de vraag zou durven stellen…
LikeLike
Oh boy, dit is zo herkenbaar! Hoe hard ik mijzelf soms blokkeer, enkel en alleen omdat ik al een hele gedachtegang van een ander ingevuld heb… Mijn psy wijst er mij ook regelmatig op en dat helpt wel om er mij bewust van te zijn. Maar het niet meer doen, mja, daarvoor is het nog teveel een soort automatisme, vrees ik. Hopelijk geraken we er allebei ooit vanaf. Of vullen we die gedachten in met positieve reacties… :-)
LikeGeliked door 1 persoon