Ik mis mijn opa, bompa en bomma. Omdat ik 2 van hen al overleden voor ik er was en de andere moest afgeven voor ik nog maar besefte dat hij er was. Maar ik had hen graag ontmoet. Om op hun schoot te zitten, verhalen te horen over vroeger toen mama en papa nog klein waren en extra koekjes te krijgen.
Ik mis mijn oma. Die ook maar een stukje van mijn leven kon meemaken, maar die als we er waren mooie verhaaltjes vertelde die ze had gehoord op de radio, in haar grote fauteuil in de hoek van het grote huis. En hoe we appels gingen plukken of paaseieren gingen zoeken in de tuin en onbeperkt kroketten mochten eten. Ik kreeg je alleen als kind, maar ook als tiener was een grootmoeder welkom geweest. Om dingen tegen te vertellen die ik misschien niet tegen mama en papa durfde zeggen. Om een pannenkoek mee te gaan eten of om gewoon bij je te zitten.
Ik mis mijn mama. Om nog zoveel tegen te zeggen, om nog zoveel raad aan te vragen, om bij uit te huilen. Om bij thuis te komen, mee te gaan eten, eens mee te gaan winkelen. Om in de toekomst mijn man en kinderen aan voor te stellen en haar dus oma te maken. Om trots te maken op wat ik doe.
Ik mis mijn man. Omdat ik wil blijven geloven dat hij daar ergens rond loopt, hopelijk ook wachtend om mij te ontmoeten. Om bij thuis te komen, mee te lachen en te huilen. Om mee te kibbelen en fikfakken. Om tegen te vertellen hoe mijn dag was en te luisteren naar die van hem. Om samen te genieten van ons huis en onze kinderen er groot te zien worden.
Ik mis de dochter of zoon die er (nog) niet zijn. Om onvoorwaardelijk graag te zien en af en toe achter het behang te willen plakken. Om te zien wat ze van mij hebben en wat van hun vader. Om hen op te voeden tot mooie mensen. Om deel uit te maken van heel fijne, maar ongetwijfeld ook treurige momenten in hun leven.
En misschien mis ik door al die dingen ook wel een stukje van mezelf. Degene die nog onbevangen durft geloven dat het leven voor haar open ligt. En ook al zijn er heel veel dingen die ik niet mis in mijn leven, een paar stukjes ontbreken. Sommigen voor altijd, anderen hopelijk maar tijdelijk.
levelieze.com 
♥ Zo mooi geschreven! En zo eerlijk, hoe je kan missen wat was en wat zou kunnen / had moeten zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
*knuffel*
LikeLike
Zo mooi, zo triest ook. Ik hoop dat er nog heel wat moois op je pad zal komen.
LikeGeliked door 1 persoon
Missen is moeilijk…
LikeLike
Ik heb mijn grootouders ook amper gekend. 3 vd 4 waren overleden voor ik 4 jaar was en aan hen heb ik geen herinneringen. Mijn andere grootmoeder herinner ik me wel maar vooral van bezoekjes in het rusthuis waar ik op het bed tv zat te kijken en een stripboekje las terwijl mijn moeder met haar moeder wat praatte.
In tegenstelling tot jou heb ik nooit echt een gemis gevoeld. Ik ken die mensen immers niet, ik heb nooit met hen een band kunnen opbouwen. Met hen lange gesprekken voeren, koekjes enz eten zou willen zeggen dat ze jonger waren, dat mijn ouders noch ik achterkomers waren enz. Het hele universum zou dan anders zijn. Ik zou ook anders zijn.
En wie weet waren het geen aangename mensen, misschien zou het nooit echt met hen klikken. ‘k Heb altijd gedacht dat mensen milder worden als ze ouder worden maar ‘k zie tegenwoordig vaak het tegenovergestelde. Je beschrijft hier in je gemis wel allemaal heel rooskleurige ideaalbeelden. De wereld is niet zwart, hij is niet wit, maar een hele rang aan grijswaarden.
Wat niet wil zeggen dat je gemis niet reëel is en pijnlijk. Het zijn jouw reële gevoelens van stukjes puzzel die ontbreken in je leven. ik denk dat jouw lijstje vooral toont dat je warmte en liefde mist en dat wens ik je van harte toe.
LikeLike
Als het aankomt op grootouders is het inderdaad het ideaalbeeld van een grootouder dat ik mis, want het zijn inderdaad geen concrete personen die ik kan missen.
En ook bij een partner en kinderen is dat zo. Wat ik mis zijn uiteraard de mooie dingen, dat er ook andere zijn besef ik maar al te goed, maar die mis ik zo niet 😉
LikeLike