Lieze checkt in #196

Het was een rare week. Er kwam niks uit mijn pen (allee, toetsenbord) gevloeid, ook al zat er veel in mijn hoofd. Vaak helpt schrijven me om dingen op een rijtje te zetten,  maar nu krijg ik het er niet zo goed uit. Of toch niet om hier te zetten, want er zijn wat dingen bij die misschien verkeerd kunne worden opgevat. Dus laat ik het (voorlopig) maar.

Voor de rest was het een week die heel dubbel aanvoelde. Ik was blij dat de auto gepoetst was, tot de bouwwerken bij de buren en de wind voor zoveel stof zorgden dat ik een dikke stoflaag van de auto moest vegen. Ik had nog eens een gesprek met de psycholoog, wat een goeie stap was maar ik vond mijn gesprek zo warrig dat ik niet weet of ik het nu goed vond. Ik zat met dingen voor het werk die ik wilde klaar krijgen op het werk maar lag mijn productiviteit overdag soms wat laag waardoor ik ’s avonds nog zat te werken. Ik werd nog eens extra verliefd op mijn huis nu het gevoegd is, maar schoot in paniek bij een aantal dingen die echt nog moeten gebeuren en die ik te weinig ken en nog op de planning moet krijgen. Ik had terug wat afspraken op kantoor, wat ik toch fijner vind, maar mijn automatische piloot schoot zo hard in gang dat ik bijna iemand een hand wilde geven, waardoor je beseft dat de wereld toch nog helemaal niet terug normaal is.

Of het door al die dingen is dat ik me fysiek ook niet helemaal top voelde weet ik niet. Maar ik merk nu wel dat mijn lijf nog altijd laat weten dat ik moet oppassen. Die waarschuwing van februari is nog niet helemaal veraf.