De wereld draait niet rond mij

Ik ging net even een boodschap doen. Toen ik terugreed via de winkelstraat, stopte een camionette net voor mij langs de kant van de straat, met zijn 4 pinkers op. Meneer ging daarna even een babbeltje doen op de stoep. Ik kon er nog langs hoor, als de fietsers allemaal even wachtten en ik mijn spiegel inklapte. Heel handig dus. Ik deed dan ook teken naar meneer dat dit niet ok was. En ik kreeg de wind van voren. Dat zijn 4 pinkers toch opstonden (alsof fout parkeren dan ineens niet meer fout parkeren is). En dat ik er gemakkelijk langs kon als ik maar zou leren rijden. Ah, de vriendelijkheid van mensen kan toch zo hartverwarmend zijn.

Toen ik thuiskwam, merkte ik dat dat incident mij helemaal overhoop had gehaald en dat ik er toch niet goed van was. Maar waarom? Omdat ik niet snap dat zo’n bullebak vindt dat hij het recht heeft om mij een slecht gevoel te geven. Als zoiets gebeurt dan heb ik altijd het gevoel dat ik minder ben dan de andere. Dat die zijn plaats inneemt en het nodig vindt mij het gevoel te geven dat ik geen plaats verdien. En thema dat heel vaak terugkomt in mijn leven. Dus daarom deed het me ook zoveel.

En weet je wat het ergste is? Dat dit gedrag van de ander als normaal wordt gezien. Dat meneer het zo vanzelfsprekend vindt dat hij boers mag doen als ik hem aanspreek op iets dat niet ok is. Dat hij mij zo klein kan laten voelen en daar geen minuut slaap voor laat. Kunnen we niet op een andere manier samenleven? Als in: “oh sorry mevrouw, ik moest hier echt eventjes stoppen, hopelijk kan je er toch nog langs”. Mijn dag zou heel wat mooier begonnen zijn…