Beetje luguber onderwerp misschien, maar aangezien ik van het overlijden van mijn mama heb geleerd dat het belangrijk is om over zo’n dingen te praten, ga ik de tag die ik zag bij Life in words toch ook eens invullen.
Doorgaan met lezen “Het einde”Ik zit hier nu al eventjes te denken of ik nog een weekoverzichtje zou schrijven. Gisteren had ik er niet zo’n zin in, om dan te denken dat ik het misschien toch wel zou doen, maar nu voelt het ook nog niet alsof ik het wil neerpennen. Niet dat er iets mis was met de week hoor, maar ik ben de weekoverzichtjes precies een beetje beu. Ik merk dat ik ze bij anderen de laatste tijd ook minder lees. Na een tijd is het toch een beetje een opsomming van vaak dezelfde dingen. En dan komt de vraag: schrijf je zo’n overzichtjes voor jezelf om op terug te kunnen kijken of schrijf je ze ook voor iemand anders?
Over dat laatste had ik in een andere context vorige week nog een discussie met mijn vriend. Er was een herdenkingsmis voor zijn pepe. Wij zijn allebei geen kerkgangers en zaten daar een beetje tegen onze zin. Achteraf zei ik dat we misschien beter de volgende keer aan zijn meme zouden vragen of ze het ok vindt dat we wel afkomen om samen te zijn met de familie, maar het kerkstukje zouden overslaan. Hij vond dat precies niet kunnen, maar waarom niet eigenlijk? Op zo’n moment zit je daar voor haar, niet voor jezelf of de persoon die al lang overleden is. Als zij het heel belangrijk vindt dat we meegaan, dan zou ik dat doen voor haar, maar als het haar niet uitmaakt, waarom zou ik dan tegen mijn overtuigingen ingaan?
Dat ik geen fan ben van de kerk betekent trouwens niet dat ik niet geïnteresseerd ben in geloof. Ik lees op dit moment een boek over Urk en een roman over de hugenotenoorlogen 500 jaar geleden. Ik moet zeggen dat die mij alleen maar sterken in mijn mening over de kerk als instituut. Waar geloof op zich mensen heel gelukkig kan maken, heeft de katholieke kerk toch eigenlijk al voor heel veel miserie gezorgd. En het valt op dat er in 500 jaar op dat gebied misschien nog niet eens zoveel veranderd is, al is de manier waarop dan wel verschillend.
Maar kijk, ik ga mij dus nog wat in mijn boeken verdiepen. En dat weekoverzicht, daar denk ik nog eens over na. Misschien krijg je aanstaande zondag wel terug eentje. En misschien ook niet ;-)
Het is geen geheim dat ik graag nog een kindje zou krijgen. Voor mij voelt het een beetje alsof er pas een gezin is, als daar ook nog een eigen kindje bij komt (dat is uiteraard persoonlijk). Dus het feit dat dat gezien er nog niet is, daar is wel eens verdriet over. Dat verdriet was een pak groter toen er nog geen partner was. En dan zagen andere mensen vaak de oplossing in het op zoek gaan naar een lief en/of alleen aan kinderen beginnen. Ook al zag ik dat niet echt zitten op dat moment. Natuurlijk weet ik zelfs nu met partner niet of er inderdaad nog een kind zal komen, want dat heb je nooit volledig zelf in de hand.
Doorgaan met lezen “Andere invulling”
De meeste van mijn vriendschappen gaan al jaren mee. De langste al van toen ik één jaar was, vele anderen van op de schoolbanken en de unief en dan nog een paar mensen die nog iets later in mijn leven kwamen. Er zijn tijden geweest dat ik op zoek ging naar nieuwe vriendschappen. Niet omdat mijn bestaande vriendinnen niet meer goed genoeg waren, maar vaak omdat ze in een andere levensfase zaten en daarom niet altijd helemaal konden voldoen aan wat ik nodig had op dat moment.
Doorgaan met lezen “Vriendschap is samen herinneringen blijven maken”
Ik heb er veel over geklaagd en gezaagd ja, dat ik alleen was, dat ik geen happy single was, dat ik zo graag iemand wilde tegenkomen. Je gaat mij dan ook nu niet horen zeggen dat ik toch met plezier terugkijk op die periode. Maar ik kan zeker wel inzien dat er ook goeie dingen waren aan single zijn. Dingen die er voor gezorgd hebben dat ik nu ook beter functioneer in een relatie.
Doorgaan met lezen “4 redenen waarom single zijn ook goed was”Herstellen van een slaapstoornis, dat is verdorie niet simpel. Want de remedie voor mijn probleem: meer rusten, mijn hoofd wat meer afzetten, minder piekeren, grenzen stellen en de energievreters vooral laten liggen. Makkelijk getypt, maar weet je hoe moeilijk dat vaak is? Er zijn ongetwijfeld mensen die daar wel goed in zijn, maar voor mij is dat behoorlijk hard werken. Ik heb er momenteel een dagtaak aan.
Doorgaan met lezen “Moet just niks”
Dit kwartaal was ik niet aan het werk en aangezien lezen voor mij nog altijd best wel ontspannend is, werd er dus ook veel van mijn rusttijd met mijn neus in de boeken doorgebracht. Bereid u maar voor op een lang overzicht.
Een blogpost die ik een hele tijd geleden las op Life in words deed me denken aan mijn eigen puberale crush. Met vriendjes begon ik pas rond mijn 15, maar daar voor had ik, zoals ongetwijfeld iedereen, ook al wel eens kriebels voor iemand zonder dat er iets mee gebeurde. Het was dan vooral dromen en fantaseren en vooral ook heel kinderlijk nog allemaal.
Ik maak deze blogpost al af op zaterdag, want zondagochtend moet ik mijn beste streekdialect even gaan bovenhalen. Een aannemer uit de buurt zou graag wat zand dat wij over hebben komen halen, maar die spreekt zo plat dat mijn vriend, die niet van hier is,
*
