Dat ik snel aan de man moet, want dat als ik dat niet doe, ik de race tegen de biologische klok ging verliezen. Dat kreeg ik vorige week te lezen in een nieuwsbrief. Ik weet niet hoe dat bij andere mensen binnenkomt, maar mijn haren kwamen omhoog van verontwaardiging. Want er zijn echt zoveel dingen mis met die uitspraak dat ik ze nooit meer wil horen. Doorgaan met lezen “Race tegen de klok”
Ooit schreef ik hier over iets waar ik echt bang voor ben, namelijk slangen. Maar mijn grootste angst is iets heel anders. Het meest schrik heb ik namelijk voor alleen blijven. Of dat denk ik toch. Want onlangs bedacht ik me dat ik dan toch al bijna 4 jaar gewoon in dat angstscenario leef, elke dag en ik leef nog. Dus misschien is het allemaal zo afschrikwekkend niet als dat ik het in mijn hoofd heb gemaakt. Doorgaan met lezen “De grootste angst”
Ik heb me nooit echt gemengd in de discussie dat alleenstaanden vaak meer moeten betalen dan gezinnen. Omdat ze een toeslag moeten betalen voor veel vakanties. Of omdat bepaalde kortingen of subsidies zijn per gezinslid worden berekend en je dus minder krijgt als je maar alleen bent. En het licht schijnt natuurlijk altijd maar voor mij alleen, maar kost evenveel als dat het voor 5 zou branden. Zelfs eten is duurder, want kleinere verpakkingen kosten meer en als ik een maaltijdbox wil bestellen bij een bepaalde supermarkt dan betaal ik 40 euro voor 3 maaltijden voor 2 en 35 euro voor diezelfde 3 maaltijden voor mij alleen. Doorgaan met lezen “Single zijn is duur”
Als ik durf opperen dat ik best ook wel wat introverte kanten heb, dan zijn de mensen in mijn omgeving meestal heel snel om dat te ontkennen. En dat snap ik wel want ik weet van mezelf goed genoeg dat ik spraakzaam en sociaal ben, 2 eigenschappen die heel erg met extraversie geassocieerd worden. Doorgaan met lezen “Intro-, extra-, ambivert”
Onderstaande tekst schreef Talitha in een van haar blogposts een tijdje geleden. En het verwoorde ineens perfect hoe ik me ook heel vaak voel.
Bovendien blijven de meeste van mijn vriendschappen doorgaans oppervlakkig. Ik heb geen hartsvriendin die mijn kleren leent en al mijn geheimen weet. Films en series en Instagram doen mij geloven dat vriendschap zo in elkaar steekt, maar niemand belt mij als eerste op als ze een gebroken hart heeft. Of zelfs als vijfde. Doorgaan met lezen “Voor wat hoort wat”
Soms bekijk ik mijn eigen leven wel eens als de business plannen die ik begeleid in mijn job. Eén van de belangrijkste dingen waar ik altijd op hamer is dat in zo’n business plan moet worden aangetoond dat er marktpotentieel is, dat er dus iemand op het ondernemersidee zit te wachten. En nu ik mezelf de laatste tijd weer net iets actiever op de datingmarkt begeef, heb ik precies de indruk dat er voor mij geen marktpotentieel te vinden is. Doorgaan met lezen “Geen marktpotentieel”
Dat de 3 meisjes van K3 allemaal een andere haarkleur hebben is niet toevallig. Het begon met een grapje om de Belgische vlag te hebben bij de 3 meisjes maar toen ze op zoek gingen naar nieuwe meisjes wilden ze hete ook absoluut houden zodat elk kindje zich wat kan herkennen in één van de meisjes omdat ze dezelfde haarkleur hebben (is dan maar een heel klein aspectje van onze multiculturele samenleving, maar dat is een andere discussie). Doorgaan met lezen “Rolmodel”
Mensen met een chronische ziekte gebruiken wel eens de lepeltheorie om uit te leggen hoe ze zich voelen. Dat ze aan het begin van de dag of de week heel goed moeten afwegen wat ze wel en niet doen omdat er maar energie is voor een klein stukje van de dingen die je zou willen doen. Dat ze weten dat als ze naar een feestje gaan, ze dat de komende dagen moeten bekopen met een paar dagen totaal uitgeput in bed bijvoorbeeld. En nu wil ik totaal niet doen alsof ik begrijp hoe het is om chronisch ziek te zijn, maar aan die lepeltheorie moest ik de afgelopen dagen wel denken. Doorgaan met lezen “Lepeltje hier, lepeltje daar”
Er was een tijd dat ik heel actief was in het verenigingsleven. Het begon eigenlijk zelfs vroeger al op school, toen ik in de leerlingenraad zat. Daarna kwam de jaarraad op de universiteit en nog later werd ik voorzitster van een vrouwenvereniging. Als ze mensen nodig hebben om te komen helpen met iets, dan zeg ik meestal met veel plezier ja. Je zou mij dus kunnen zien als een geëngageerde dame. Doorgaan met lezen “Tussen 2 valkuilen”
