Niet dat ik plannen heb om uit België weg te gaan, maar als ik zou moeten kiezen waar ik anders zou willen wonen, dan zou de keuze op Ierland vallen. Ik ben er nog maar 2 keer geweest, maar het blijft tot de verbeelding spreken. Momenteel valt de keuze voor vakantiebestemming eerder zuidelijker, omdat ik amper op vakantie ga en dan heb ik toch graag de zon gezien, maar Ierland staat zeker nog op het verlanglijstje. Lees verder
Vandaag stond in de krant een artikel over Evi Hanssen die een foto op instagram had gezet, waarbij stond dat ze zich soms alleen voelt. Ik verwonder me niet zozeer over het feit dat een drukbezette BV met kinderen zich ook wel eens alleen kan voelen, maar vooral over het feit dat dit nieuwswaarde heeft. Het toont voor mij alleen nog maar eens aan dat alleen zijn of zich alleen voelen voor heel veel mensen iets is waar wat ze niet zo goed begrijpen. Lees verder
Als ik me niet zo goed in mijn vel voel, dan begin ik wel eens te mijmeren over de keuzes die ik maakte in het verleden. In mijn ogen zijn dat vaak foute keuzes geweest. Keuzes die mijn leven hebben beïnvloed en waarvan ik soms denk dat ik het beter helemaal anders had aangepakt. Lees verder
Het is gemakkelijk als het over een ander gaat: goeie raad geven. Het lijkt voor anderen soms zo duidelijk wat je moet doen, maar zelf zie je dat daarom niet automatisch zo. Voor iemand die het er buiten staat is het makkelijk praten, want dan komt er geen of minder gevoel bij kijken dus dan ziet het er allemaal wat lichter uit. Maar die goedbedoelde raad komt daarom niet altijd zo goed aan. Lees verder
Vrienden kan je kiezen. Het zijn mensen die op één of andere manier je leven komen binnen wandelen, er is een klik en je wandelt daarna samen verder. En soms gebeurt het dat de wegen later toch weer scheiden en dat is eigenlijk gewoon ok. Met familie ligt dat toch een beetje anders. Lees verder
Trump, Assad, Poetin, Erdogan, niet mijn favoriete mannen. Ze zitten dan wel vaak in het nieuws, zelden is dat om iets waarover ik enthousiast word. Het is eerder ergernis die naar boven komt. Maar wie ben ik he, want er zijn op de wereld heel veel mensen die wel voorstander zijn van die mannen. Ze stemmen er zelfs voor, ook al kan ik dat moeilijk begrijpen. Lees verder
Als ik moet stappen, dan moet ik niet meer nadenken over hoe ik mijn voeten moet zetten om vooruit te geraken. Als ik iets wil zeggen, dan lukt dat vanzelf, zonder dat ik eerst moet zoeken naar de juiste letters en woorden. Bij het autorijden moet ik niet meer zoals in het begin heel erg letten op koppeling langzaam loslaten en gas geven, ik voel dat ondertussen aan. Als ik na lange tijd terug op mijn fiets kruip, dan weet ik nog gewoon hoe dat moet, ook al wiebelde ik jaren geleden nog heel erg voor ik vertrokken geraakte. Lees verder
Me heel klein maken, niks moeten doen, niks horen, niks voelen. Dat zou ik op dit moment willen. Niet hoeven denken aan alle slechte dingen die me al overkomen zijn. Niet de pijn hoeven voelen van de leegte die er is. Gewoon eventjes verdwijnen en de wereld buiten sluiten. Lees verder
Op aanraden van heel wat mensen rond mij, las ik een aantal weken geleden het boek ‘Een klein leven’ van Hanya Yanagihara. En het is ook echt een aanrader want het is een geweldig boek. Er zijn meer dan 700 bladzijden, maar als je die gelezen hebt, is het eigenlijk nog altijd te snel om afscheid te nemen van de personages. Ik vind het dus zelf ook een grote aanrader. Maar wees gewaarschuwd, dit boek blijft even hangen en ik was er even niet goed van. Lees verder
Vorig jaar na de aanslagen schreef ik er een week na het gebeuren over. Niet veel, want ik had het gevoel dat alles al gezegd was. Dat er misschien zelfs al te veel gezegd was. Ik had daar niet veel meer aan toe te voegen. De foto die er bij staat is van wat ik die 22e maart neerschreef aan het stadhuis van Antwerpen en op die manier had ik gezegd wat ik zeggen wou.
Vandaag is er weer heel veel te lezen over die dinsdag. Lees verder
