Boyband love

In mijn tienerjaren waren er een paar kalverliefdes, die meestal niet zoveel voorstelden, maar daarnaast was er 1 grote liefde die wel jaren meeging: Boyzone. Zoals er nu bakvissen staan te gillen voor One Direction, zo deed ik dat vroeger voor de jongens van Boyzone. Ik ben er ondertussen uitgegroeid, maar ze hebben toch nog een plaatsje in mijn hart.De liefde begon toen ik hen zag staan in de Joepie (jongens, de nostalgie!). Ik was toen een jaar of 12 denk ik, echt een bakvis dus. Ik begon alle artikels over hen bij te houden, kocht al hun singles en cd’s en keek uren naar de Engelse tv om niks van hen te missen. Elke keer dat ze op televisie kwamen zat ik klaar met een speciale videoband in de aanslag om alles op te nemen. En als ze op de radio kwamen deed ik net hetzelfde. Elke woensdag als de boekskes uitkwamen stond ik in de krantenwinkel en kocht alles wat er over hen verscheen. Samen met mijn abonnement op Boyzone magazine zorgde dat na een tijd voor een mooie verzameling. De artikels mooi in mappen en de posters op elk vrij plaatsje op de muur en later zelfs de kasten en het plafond.

Het was echt een hobby waar ik uren mee bezig kon zijn. Ooit heb ik samen met een vriendin uren geknutseld aan een Ierse vlag met honderden foto’s. En tussendoor werd er ook wel eens ‘ruzie’ gemaakt met de Backstreet Boys-fans op school, want je kon uiteraard maar superfan zijn van één van de twee. We konden gelukkig allemaal door dezelfde deur, maar de discussies namen soms hilarische vormen aan.

Ook mijn ouders werden in de gekte meegetrokken. Mama reed eens met ons naar Antwerpen toen ze daar hun cd kwamen voorstellen en ging zelfs voor ons uitzoeken wat de kortste weg was naar de signeersessie. En papa deed me een paar keer naar Brussel en Leuven om hun concerten bij te wonen. Maar het werd nog zotter dan dat. Toen we in Ierland op vakantie gingen had ik helemaal uitgepluisd wat daar speciale plaatsen waren voor Boyzone en kreeg ik mijn ouders zo ver om die allemaal te gaan bezoeken. Daar zijn we toch wel een dag mee zoet geweest, maar ik was in de wolken.

Toen de jongens wat van de radar verdwenen en elk hun eigen ding gingen doen was ikzelf ook niet meer zo bakvis meer en groeide ik er wat uit. Ondertussen was er een reünie maar hun nieuwe werk volg ik eigenlijk niet meer zo. Maar de verzameling van vroeger heb ik nog jaren bijgehouden. Het was pas toen mama een paar jaar geleden vroeg om thuis wat plaats te maken in de kasten, dat ik ze na lang twijfelen toch maar heb weggedaan. De cd’s liggen uiteraard nog in de kast en zelfs al beluister ik ze niet vaak meer, ik kan ze nog altijd zonder probleem helemaal meezingen. En dan komen er altijd heel wat mooie herinneringen boven.