Ze ontbreekt

Ik heb een beetje een lastige periode. Meer dan dat er op het werk vanalles speelt ga ik er (nu) niet over vertellen. Maar ik lig er wel wakker van. En ik wou dat ik er over kon praten met mijn mama. Zij is degene wiens raad ik momenteel best goed zou kunnen gebruiken. Gisterenavond besefte ik ineens dat ik exact 10 jaar geleden ook wakker lag. Ik probeerde toen de nacht door te komen voor ik op een vliegtuig kon stappen om aan haar sterfbed te zitten. En toen kwam het extra hard binnen.

Zoals ze het zo mooi in het Frans zeggen: elle me manque. Ze mist bij mij. Ze mankeert. Ze ontbreekt. Al 10 jaar lang.

De jaren gaan voorbij en er gebeuren grote en kleine dingen. Dingen die ik tegen haar wil vertellen, dingen die ik samen met haar had willen meemaken, dingen waarover ik haar mening had willen vragen, dingen die ik met haar had willen vieren, dingen waarover ik door haar getroost had willen worden. Maar dan kan niet meer. Als 10 jaar niet meer.

Want ze ontbreekt.