Iets wat vaak over mij gezegd wordt is dat ik zo sterk ben. Of dat ook waar is, weet ik niet. Naar de buitenwereld zal het vaak zo lijken, maar vanbinnen voelt het zeker niet altijd zo. Een hele tijd heeft sterk zijn voor mij in mijn hoofd ook lang betekend dat ik dan niet zorgzaam zou kunnen zijn. Want sterk zijn is hard en zorgzaam zijn zacht en dat leek niet bij elkaar te passen. Maar daar wil ik van terugkomen. Doorgaan met lezen “Zorgzaam”
Ik reed deze week naar de winkel, stond op de parking en had zin om te wenen (ik deed het daar niet, maar er vloeiden heel veel tranen op andere momenten deze week). Want hoe onnozel het ook is, ik wil naar de supermarkt kunnen zonder dat ik moet aanschuiven, zonder dat ik moet kijken waar de ontsmette karren staan, zonder dat ik moet nadenken over de mensen rond mij. Ik wil terug naar normaal.
Ik heb de laatste weken eigenlijk meer tijd dan anders, dus ook meer tijd om te bloggen en toch zijn er dagen dat er totaal geen zin of inspiratie is. Omdat de huidige situatie op zich wel redelijk overheersend is, maar ik daar hier niet constant over wil schrijven. En dan kom je op andere blogs wel eens leuke dingen tegen om eventjes de sleur te doorbreken. Ik waag me dus vandaag aan een zag die ik bij Julie zag langskomen. Doorgaan met lezen “The randomness of being”
Na 6 weken leefde ik een beetje op hoop, maar het overheersende gevoel na vrijdag was vooral verslagenheid. De persconferentie was echt een draak van een vertoning en slaagde er in mijn ogen vooral in om mensen te deprimeren. Op professioneel gebied ben ik uiteraard blij dat ze de economie terug op gang gaan trekken, maar op persoonlijk vlak was het toch een klap. Er werd aangekondigd dat we gingen horen hoe de versoepeling zou verlopen en op 1 of andere manier zijn ze er in geslaagd om het te doen voelen als een verzwaring, of ligt dat aan mij?
Ik zit in wat ooit mijn tuin gaat worden. Heel strikt genomen mag ik daar nu niet zijn want tijdens mijn fietstochtje mag ik onderweg nergens stoppen. Maar ik geniet hier toch even van de zon en de geluiden van werkende aannemers op de achtergrond. Het voelt toch een beetje minder alleen dan als in thuis zou zitten. Want mijn eigen gezelschap daar, dat begin ik toch wat beu te worden. Je zou nochtans zeggen dat ik het toch gewoon ben om zo vaak alleen te zijn. Maar wie hier al een tijdje mee leest weet dat ik dat anders ook niet altijd zo goed mee om kan. Doorgaan met lezen “In beperkte kring”
Ik had het deze week toch weer wat lastiger dan daarvoor. Ik zat voor Corona al met een aantal dingen te worstelen en die zijn door deze crisis natuurlijk niet zomaar verdwenen dus die kwamen weer wat meer de kop opsteken. En dan zit ik na te denken over de toekomst, zou enigzins actie willen ondernemen maar de situatie laat dat niet toe en daar word ik dan wat ambetant van. Wat niet wegneemt dat ik geen aandacht meer probeer te hebben voor wat wel goed gaat. Doorgaan met lezen “Lieze checkt in: duurt het nog lang?”
Wat ik nu ga schrijven is misschien voor sommigen een tikkeltje controversieel, maar ik ga het toch doen. Dit weekend kregen we ineens van alle kanten te horen dat we te laks worden, de regels niet meer fatsoenlijk volgen en dat we ons zo slecht gedragen dat we op een volledige lockdown afstevenen. Als dit zou betekenen dat mensen nodeloos dicht bij elkaar troepen en zo het risico op verspreiding vergroten, dan deel ik uiteraard die verontwaardiging. Maar een klein stukje van mij vraagt zich ook af: is dat inderdaad zo’n grote ramp? Laat me toelichten waarom. Doorgaan met lezen “We moeten het wel blijven begrijpen”
Door altijd thuis te zijn ben ik helemaal mijn besef van dagen kwijt. En dan is het ineens weekend en zelfs Pasen zonder dat je het weet. Ik hou het hier voorlopig maar gewoon bij een lijstje van kleine gelukskes.
Doorgaan met lezen “Lieze checkt in: is het al zondag?”
Man wat heb ik dit onderschat. Waar ik een maand geleden nog heel optimistisch schreef dat we dit kunnen, voelt dat nu soms toch niet meer zo makkelijk. Ik omschreef het nog als ‘gewoon wat wegblijven van elkaar’, maar toen kon wilde ik nog niet geloven dat dat niet een paar weken maar een paar maanden zou zijn. En mensen zijn daar niet voor gemaakt, om maanden geen echt menselijk contact te hebben. Doorgaan met lezen “Niet te vergelijken”
Altijd druk, altijd iets te doen. Het lijkt wel of het gros van de mensen altijd een zekere onrust ervaart omdat er altijd nog wel iets op het to do lijstje staat. Het is een drukte van jewelste want als het geen job is die tijd vraagt, dan is het wel een hobby die je wil doen, je gezin dat aandacht vraagt, een etentje of feest waar je op bent uitgenodigd of klusje dat nog moet afgewerkt worden. En dan horen we langs alle kanten dat mensen te weinig tijd hebben. Doorgaan met lezen “De onrust van de tijd”
