Zo’n 2 jaar geleden kocht in een nieuwe auto. Ik kocht hem niet lang nadat ik en mijn vriend uit elkaar waren gegaan en noemde het altijd mijn emo-koopje. Maar eigenlijk is het veel meer dan dat. Want ik vind mijn auto echt geweldig. Het was ook niet echt een impuls-aankoop want ik dacht er al wel langer over na. En ik had ook genoeg rationele elementen om de aankoop te verantwoorden (maar dat maakt elke emo-koper zich wijs zeker).
Maar kom, toen het dus net uit was met mijn vriend, vond ik wel dat ik dit had verdiend en hij was zo mooi (ok, duidelijke tekenen van een emo-koop, ik beken) en trok dus naar de garage om het toch maar eens te bekijken. Ik vond de ideale partner en 2 jaar later zijn we dus nog samen. En ben ik nog altijd blij als ik hem zie staan blinken. Want wat een vrijheid geeft dat ding mij, gewoon kunnen instappen en rijden waar ik heen wil. Als straf dat hij buiten moet slapen, moet ik af en toe wel een scrubbeurt voorzien. Maar dat doe ik met veel plezier. Want zo zorgen we voor elkaar.
Mijn hartje bloedt dan ook nu mijn auto in de lappenmand ligt. Want vanmorgen wou er een andere wagen, een jaloerse Nissan, wel van heel dichtbij mijn wagentje komen bewonderen. Met een dikke buil en heel wat blikschade tot gevolg. Gelukkig zijn er al veel mensen in gang geschoten om er snel terug de oude van te maken, zodat we nog veel jaren samen kunnen doorbrengen (tot ik genoeg bij elkaar heb gespaard voor het model hoger, want dat is echt mijn droomauto, maar niet tegen hem verklappen he)
levelieze.com 