365 dagen geleden zag mijn leven er heel anders uit. Ik was net van job veranderd (iets waar ik echt op zat te wachten), alles was in orde met mijn familie en ik was verliefd tot over mijn oren. Na maanden of zelfs jaren van miserie dacht ik echt dat ik gelanceerd was, dat ik mijn magere jaren achter de rug had en aan de vette jaren kon beginnen. Niet dat ik zo naïef was om te denken dat er nooit nog iets slecht zou gebeuren, maar ik dacht dat het ergste wel eindelijk achter de rug was. Ik had mijn portie gehad, of dat hoopte ik toch.
Aan de toon van die vorige paragraaf kan je al wel afleiden dat ik het mis had. We zijn een jaar verder en mijn leven ziet er heel anders uit. Mijn emmertje met miserie was duidelijk nog niet leeg. Want die verliefdheid wordt niet meer beantwoord en mijn mama is er niet meer. En het werk, dat is er nog wel, maar door al de andere dingen vraagt die drukke job soms toch ook wat te veel energie.
Het tij lijkt dus maar niet te keren. En soms is het geloof dat het wel nog goedkomt een beetje op. Want elke keer als het ene ding in mijn leven goed lijkt te gaan, loopt het op een ander gebied mis. De ups en downs in mijn zoektocht naar een goede job en in mijn relatie wisselden elkaar af. En toen ik in het eerste eindelijk echt op het juiste spoor zat, moest ik afscheid nemen van mijn verloving. Het was vechten en sterk zijn om er bovenop te komen, maar het lukte. Een jaar geleden voelde ik me klaar om er tegenaan te gaan. En de mooie dingen van hierboven kwamen op mijn pad. Dat mooie pad in het laatste jaar helemaal overgroeid geraakt en daardoor loop ik verloren. Met een sprankje hoop dat ik door de bomen het bos binnenkort wel terug zie. En dat ik over 365 dagen dezelfde spreuk kan bovenhalen, maar dan met verwondering over alle positieve dingen die er gebeurd zijn.
levelieze.com 