De coach

In Iedereen Beroemd wordt het programma geregeld afgesloten door De Coach. Hij bracht al vaak een glimlach op mijn gezicht. Ik kwam hem nog nooit in het echt tegen, maar in het echte leven heb ik wel genoeg coaches. Ik probeer me open te stellen naar andere mensen en eerlijk te zijn over mijn gevoel, met als resultaat dat iedereen goede raad wil geven over hoe ik er weer bovenop kan komen. En dat is allemaal heel goed bedoeld, maar het brengt alleen maar ergernis. Als ik me open stel naar die anderen, dan wil ik gewoon mijn verhaal doen en gehoord worden. En misschien kom ik door het te vertellen wel tot inzichten. Maar dan zijn het mijn inzichten, niet die van de ander. Ik heb hun oplossingen niet nodig.

Ik weet dat ik een weg heb af te leggen, maar die moet ik afleggen op mijn eigen tempo en op mijn voorwaarden. Ik doe mijn best. De ene dag gaat al wat beter dan de andere. Ik probeer mijn gevoel te volgen. Soms zegt dat gevoel dat ik gewoon niks wil doen en thuis in mijn cocon kruip. Soms zegt het net dat ik de telefoon moet nemen en een babbeltje moet doen. En mijn gevoel heeft altijd gelijk. Het wilt dus niet horen dat ik me beter ga voelen als ik een nieuwe hobby zoek. Of met verwijten geconfronteerd worden dat ik verkeerd handel door tijd te nemen voor mezelf. Of de goede raad te krijgen dat ik geen overhaaste beslissingen moet nemen gewoon omdat ik zoveel heb meegemaakt, alsof ik niet meer helder kan denken.

Ik hoef meer één coach, de therapeut die ik heb gekozen. Al die andere coaches in mijn leven hoeven mij niet te coachen, alleen maar te luisteren. Behalve als ze het doen op de manier van Iedereen Beroemd, want dat zou gewoon heel erg lachen zijn. En een lach, die is altijd welkom.