Vorige week ergens al schreef ik over het feit dat ik aan het daten ben. Heel beperkt hoor, zeker niet elke week. Maar zelfs al doe ik het weinig, leuk vind ik het niet.
Mijn niet-single vriendinnen vinden het allemaal heel spannend. Maar die hebben gemakkelijk praten, die hebben hun prins al lang gevonden toen ze nog jong en mooi waren. Eenmaal de studies en de uitloop daarvan voorbij, worden de gelegenheden om nieuwe mensen te leren kennen net iets schaarser. En zeker nu ik de 30 gepasseerd ben, is het niet zo makkelijk meer om iemand nieuw tegen te komen. Dus besloot ik eerder dit jaar om me in te schrijven bij een relatiebureau. Een datingsite zag ik niet zo zitten (te veel horrorverhalen), maar zo’n bureau doet al de eerste schifting dus daar had ik wat meer hoop in. Ondertussen weet ik niet meer zo zeker of het wel de juiste manier is voor mij. Want uiteindelijk blijven het wel blind dates. Mannen die je nog helemaal niet gezien hebt en waarvan je alleen een korte profielbeschrijving hebt gelezen op papier.
Je ontmoet elkaar dan, moet helemaal van nul beginnen, je voorstellen en de standaardgesprekken voeren en hopen dat er ergens een klikje is. Maar dan zit er vaak het probleem van dat profiel dat je al hebt gelezen. Want je weet al wel een aantal dingen en maakt op basis daarvan al wat veronderstellingen (die daarom niet noodzakelijk juist zijn). Je gaat al met een bepaald beeld naar de date. En om dat beeld weg te duwen, moet de persoon aan de overkant toch echt al wel behoorlijk geweldig zijn merk ik.
Ik schreef al eerder dat ik in het verleden 2 relaties had met mannen die al kinderen hadden. Ik weet dus ook hoe moeilijk het kan zijn. Maar ik werd hopeloos verliefd op de man en de kindjes nam ik er bij. Nu is dat gevoel anders. Want nu weet ik al van op papier dat het een man met kinderen is dus kan ook al beginnen denken aan de mogelijke problemen die dit met zich mee kan brengen. En dat staat dan wat in de weg van al het andere, zodat ik minder geneigd ben om hopeloos te vallen voor die andere. Volgen jullie nog?
Nu ja, als ze echt geweldig zouden zijn op de date, zou ik wel door die dingen doorkijken denk ik. Dan zou ik niet zitten denken aan de dingen die op het papier stonden en ik misschien iets minder positief vond. Maar tot nu toe is dat dus nog niet gebeurd. En dan twijfel ik soms toch wel aan mezelf. Dan vraag ik me af wat ik nodig heb om na een date te zeggen: ‘ok , ik wil nog wel meer weten en we spreken nog een tweede keer af’. Want er was met de dates van de laatste maanden nooit echt iets grondig mis, maar er was ook niks dat maakte dat ik nog zin had in die tweede keer. En uiteindelijk, als ik zo twijfel om nog eens af te spreken, dan is het duidelijk dat er geen vonk was, dus heeft het ook weinig zin om er nog een vervolg aan te breien. Ik zie het dan maar als training. Zodat ik goed geoefend ben in eerste dates voor de keer dat ik degene tegenkom waar ik wel absoluut een tweede date mee wil.
levelieze.com 
Ik vind het heel moedig dat je het aandurft om een relatiebureau in te schakelen. Bij mij zou dat daten al snel als een verplichting aanvoelen omdat je ervoor betaalt. En ik heb na mijn relatiebreuk met mezelf een pact gesloten om zo weinig mogelijk tegen mijn zin te doen en zoveel mogelijk dingen die ik graag doe. Daten met mannen die mij maar half boeien, zie ik als tijdverspilling. Maar misschien is jouw geduldige aanpak wel de juiste en vind je binnenkort wel een leuke man waarmee je wel die klik hebt.
Je hebt een toffe blog trouwens. Leuk geschreven en voor mij heel herkenbaar. :-)
LikeLike
Of het echt moedig is dat weet ik niet, ik vind me inschrijven op een datingsite moediger. En die betaal je uiteindelijk ook, of toch als je naar de iets ‘betere’ gaat. En tegen mijn zin op date gaan doe ik ook niet, het laatste profiel dat ze mij hebben doorgestuurd, stond me niet aan en dat heb ik ook gewoon gezegd. Bij de vorige wou ik wel eens zien welk vlees ik in de kuip had, want uiteindelijk weet je niet veel als je enkel een profiel leest. Al heb ik nu wel aan het bureau gevraagd voor eens een nieuw gesprek, omdat ik het gevoel heb dat ze niet echt de juiste mensen doorsturen, maar toen ik mijn profiel begin dit jaar liet opmaken had ik een hele andere gemoedstoestand als nu, dus dat kan ook meespelen. En net omdat ik hen betaal, vind ik wel dat ik dan recht heb om er voor te zorgen dat ze zo juist mogelijk weten wie ze aan mij moeten koppelen.
En zo geduldig ben ik zeker ook niet, ik zou niet liever willen dat ik hem snel tegenkom, het liefst nog gewoon in het dagelijkse leven en niet via een bureau of website, maar dat heb je jammer genoeg niet helemaal zelf in de hand.
Ik ga nu met veel nieuwsgierigheid eens kijken op jouw blog :-)
LikeGeliked door 1 persoon
Een datingsite, dat zou ik nooit willen. Als ik hoor wat voor types daarop ingeschreven zijn…
Ik kan me voorstellen dat je op basis van zo’n profiel nog niet veel weet. Vandaar dat ik je bewonder om je geduld. Je moet dan toch telkens weer afwachten wat het wordt. En ze zullen zeker niet elke week een profiel doorsturen.
Mijn blog gaat puur over koken. Er zal af en toe wel eens een persoonlijk verhaal tussen komen, maar het zal nooit een lifeblog worden. Da’s niet de bedoeling. Hoewel ik ondertussen al enkele afleveringen zou kunnen schrijven over de wanhopige mannen die ik in het gewone leven tegenkom :-)
LikeLike
Een datingsite probeer ik voorlopig ook nog niet, maar wie weet ooit. Een collega van mij zweert dan weer bij Tinder, maar dat lijkt me al helemaal horror.
Dus we proberen het eerst zo eventjes en hopelijk zit de juiste er tussen. Ik twijfel soms nog of het me ligt hoor, deze manier, maar ik heb nu het contract dus we proberen het gewoon verder en we zien wel ;-)
LikeLike
De echte weirdo’s zal je dan toch niet meer ontmoeten op die manier. Een enorm voordeel, als je ’t mij vraagt. Veel geluk nog met het daten. :-)
LikeLike