Doe iets!

Maandag moet ik naar het hoofdkantoor van mijn werk voor een vergadering. Ik neem dan altijd de trein omdat ik niet graag in Brussel rijd. Van het station naar kantoor is een wandelingetje van 10 minuten. En het is een wandelingetje langs het Maximiliaanpark. Dat parkje is vaak niks bijzonders (en ook helemaal niet gevaarlijk zoals soms wel eens wordt gezegd), maar momenteel is het wel de thuis van heel wat mensen die moeten kamperen tot ze bij de dienst vreemdelingenzaken terecht kunnen om zich te registreren. Maar hoe kan ik daar nu maandag gewoon langslopen alsof het weer gewoon een wandelingetje naar het werk is…

Ik kan toch niet gewoon niks doen? Er mogen dan wel verschillende meningen zijn over de vluchtelingen en soms denk ik ook wel eens of we het wel aankunnen om al die mensen op te vangen, maar feit blijft dat het wel gewoon mensen zijn, gezinnen die alles hebben moeten achterlaten. Zoiets doe je niet, tenzij het je allerlaatste mogelijkheid is om te overleven en hopelijk niet meer hoeven wakker liggen van de vraag of er morgen misschien een bom of een kogel je kind van je wegrukt. Die mensen verdienen dus ook hier gewoon een beetje menselijkheid. En daarom heb ik daarstraks in de supermarkt een kar volgeladen met eten en verzorgingsproducten, zodat ik maandag niet gewoon langs moet lopen, maar wel gewoon iets kan achterlaten dat hun leven toch eventjes een klein beetje beter maakt.

Maar toch is mijn geweten nog niet helemaal gesust. Want toen ik vanmorgen opstond, kon ik de verwarming opzetten omdat ik het een beetje frisjes vond. Daarna reed ik met mijn chique auto naar mijn zus om samen te gaan ontbijten (we kozen voor het luxe ontbijt). Op weg naar huis stopte ik dan bij een goedkope supermarkt om inkopen te doen voor maandag. Niet bij mijn gewone supermarkt, maar bij een discounter (dan kon ik met mijn vooropgesteld budget wel meer kopen). Aan de kassa kon ik uit mijn dure handtas gewoon mijn maaltijdcheques bovenhalen zodat ik zelfs amper voelde dat ik geld uitgaf. Toen ik thuiskwam, stond de wasmachine en de droogkast te draaien met al mijn kleren. Ik kon gewoon binnen blijven toen het begon te regenen. Straks kruip ik onder mijn warm donsdeken om in mijn zachte bed te slapen. En bij al die dingen heb ik nog bijna nooit stilgestaan, omdat ik ze doodnormaal vind. Daarom ben ik blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd toen het riep dat ik dit niet zomaar mocht laten passeren. En ben ik blij dat ik iets ga doen, ook al is het maar een druppel op een hete plaat. Want van een goede daad kan je volgens mij nooit spijt krijgen.