Buiten regen, binnen frisjes en ik alleen thuis. Zo was het gisterenavond. Nu is het wel vaker zo, maar gisterenavond voelde ik me er triestig bij. En miste ik echt wel iemand om mee te knuffelen op de zetel. Want het is niet dat ik wilde dat ik op stap was, ik voel me op zich wel goed knus thuis, maar het alleen zijn overviel me wel weer wat. Misschien is het omdat het een rare periode is met de verjaardag van het overlijden van mama. Of omdat de herfst er aan komt en de dagen dan weer donkerder worden.
Ik had ergens ook wel gehoopt dat ik in de zomer iemand nieuw zou tegenkomen. De kans lijkt dan altijd wat groter om iemand te leren kennen omdat mensen meer buiten komen. Maar eigenlijk ben ik helemaal niet zo veel buiten gekomen, of toch niet op plaatsen en in situaties waarin je nieuwe mensen leert kennen. En de dates die ik had, waren ook geen succes.
Dus overvalt het me nu weer eventjes: het alleen zijn, het vooruitzicht van misschien weer feestdagen als vrijgezel, een jaartje ouder worden en daarbij een beetje het gevoel hebben dat ik weer niet verder ben geraakt dan een jaar geleden. Eventjes verstand op nul dus, wat foute series van op de digibox kijken en morgen weer een dag…
levelieze.com 
Herkenbaar wat je hebt geschreven. Er gaan dagen voorbij dat ik genoeg heb aan mijzelf…maar er zijn ook weleens van die momenten dat ik het mis om tegen iemand aan te kruipen, diegene die zijn armen om je heen slaat, waarvan je weet dat de liefde goed zit. Onze tijd komt wel…maar soms duurt het ‘wachten’ best lang.
LikeGeliked door 1 persoon