Ik ben niet bang

Grote woorden had ik. We moeten ons niet laten kennen. En ik hoef niet bang te zijn. De kans dat er nu dadelijk nog een aanslag komt is toch klein. En nu naar Parijs gaan zal niet echt gezellig zijn, maar je hoeft er toch ook niet echt bang voor te zijn dat daar deze week nog een bom ontploft. We moeten niet denken dat het oorlog is, de goeie zullen wel winnen.

Maar dan komt de klop. Als ik vandaag in Brussel ben en in het station begroet word door zwaarbewapende soldaten die er voor moeten zorgen dat wij gewoon veilig naar ons werk kunnen. Als ik daarna in Antwerpen aankom en langs het Rooseveltplein kom, waar alles is afgezet door de politie omdat ze schrik hebben voor een pakketje dat is achtergelaten. En als ik ’s avonds na mijn infosessie de politie moet bellen omdat een klant zo moeilijk doet dat ze niet wilt vertrekken en liever de boel op stelten zet.

En dan komt wel de angst. En de vragen: wil ik leven in zo’n wereld? En wat kan ik doen om het te veranderen? Misschien ben ik toch wel bang? Maar ik wil niet bang zijn…