Grote mannen

Trump, Assad, Poetin, Erdogan, niet mijn favoriete mannen. Ze zitten dan wel vaak in het nieuws, zelden is dat om iets waarover ik enthousiast word. Het is eerder ergernis die naar boven komt. Maar wie ben ik he, want er zijn op de wereld heel veel mensen die wel voorstander zijn van die mannen. Ze stemmen er zelfs voor, ook al kan ik dat moeilijk begrijpen.

Hetgene dat de heren hierboven gemeen hebben met elkaar, is dat ze een gigantisch groot geloof hebben in zichzelf. Wat zij zeggen is juist, ook al zijn er genoeg bewijzen van het tegendeel. En als zij spreken moeten de andere gewoon luisteren, geen discussie. En ondertussen maken ze ook nog eens duidelijk dat zij belangrijk zijn, niet alleen door hun macht, maar ook gewoon omdat ze mannen zijn en dat vrouw minderwaardig zijn.

Hoe zijn we ineens weer in zo’n maatschappij beland? Een wereld waarin vrouwen in Rusland workshops volgen om van mannen te horen hoe ze de ideale vrouw kunnen zijn? Waarin een man die vrouwen misbruikt en kleineert verkozen wordt tot president. Waarin een president zegt dat vrouwen alleen maar goed zijn om zoveel mogelijk kinderen op de wereld te zetten. Waarin vrouwen en kinderen vermoord worden door een president die zo kinderachtig is dat hij maar oorlogje wil blijven spelen. Ik zeg niet dat een land of wereld geregeerd door vrouwen automatisch beter zou zijn, maar zoals bij alles is evenwicht altijd het beste. Als we al terug een beetje kunnen opschuiven, dan zitten we volgens mij op de juiste weg.