Ik lijk zo op jou

‘Je lijkt zo op je mama.’ Ik hoor het nog geregeld zeggen door mensen. Soms door de familie of mensen die ik ken. Soms zelfs door wildvreemden die ik nog nooit gezien hebben maar mij al snel herkennen als dochter van. Het is al wel minder sinds ze is overleden, maar dan hoor ik het ineens weer.  

Het jammer is dat ik heel vaak eigenlijk liever niet meer op haar wou lijken. Want mama was een sterke vrouw, waar veel mensen naar opkeken en dat maakte dat het grote schoenen waren om te vullen. En ik wilde mijn eigen levenspad uitstippelen, niet het hare volgen. Al deed ik onbewust wel: ik studeerde hetzelfde, verhuisde naar een andere stad en kwam terug, was verloofd maar trouwde niet met die man. Zeker dat laatste was nu niet direct iets wat ik wilde nadoen.

Ik wou gewoon zo graag mijn eigen leven leiden, dat ik zelfs op mijn 30 nog steeds in opstand durfde komen. Want omdat ik nog geen eigen gezin had en heb, bleef ik me vooral ‘dochter van’ voelen en dat voelde voor mij niet volwassen. Ik wilde dus mijn eigen ding doen en mijn eigen keuzes maken, ook al waren dat niet altijd de beste en was ik doof voor de wijze raad. Ik kon het ook wel alleen, of dat dacht ik toch.

Dat het dat was, dat ik me tegen haar verzette omdat ik het gevoel had van me op die manier niet volwassen te kunnen voelen, besefte ik in de periode dat mijn ouders een reisje zouden doen naar Engeland. Ik zou dat inzicht met haar wel uitpraten als ze terugkwam en ik hoopte dat het onze band ook weer wat zou versterken. En toen kwam ze niet meer terug van op reis.

Ik lijk ondertussen graag op haar en probeer net heel wat van haar tradities in ere te houden. Ondertussen moet ik mijn eigen weg wel gaan, haar goede raad kan ik alleen maar raden. Maar soms probeer ik heel hard om hem toch nog te horen.