Lieze checkt in #72

Ik heb vannacht gedroomd dat ik in het zonnetje zat. Moet zijn dat ik de zon echt wel mis. Dat grauwe weer van de laatste weken begint ook een beetje op mijn gemoed te werken en ik loop moe rond. Gelukkig zijn er altijd lichtpuntjes.

Ieder mens z’n guilty pleasures en zondag gaf ik toe aan eentje. Er was namelijk een Boer zoekt Vrouw terugblik op de Nederlandse televisie. Ik heb een aantal reeksen een beetje gevolgd en vind het dan wel leuk om nog eens eventjes in het leven van die mensen te gluren. Ongelooflijk eigenlijk hoeveel succesverhalen ze daar hebben.

Waar het vorige week nog even rustig op gang komen was op het werk, vanaf maandag zat de agenda al een pak voller. Dat is soms heel druk, maar soms is het ook gewoon fijn dat de dag zo vlotjes vooruit gaat omdat je bezig bent en zo in de flow geraakt.

Dinsdag kwam de blogpost online over mijn bouwplannen. Ik schreef er ook over op mijn Facebookpagina. Want hoe meer ik er over schrijf en vertel, hoe echter het wordt. Ik twijfel soms nog of ik het ga kunnen, maar een doel neerschrijven helpt blijkbaar wel om het te realiseren. En het was fijn om heel veel positieve reacties te krijgen en een aantal verhalen te horen van anderen die het ook alleen aan het doen zijn.

Het was dan nog wel geen zonnetje, woensdag viel het me wel op dat het nog licht was toen ik buiten kwam op kantoor. Ik heb op zich geen haat voor de winter, maar de periode dat het donker is bij de start van de werkdag en al terug donker als die gedaan is, dat vind ik echt geen leuke tijd.

Wat ik dan weer wel geweldig vind aan de winter is de typische winterkost: kool, witloof, spruitjes, worst. Allemaal jammie. Donderdag ging ik er helemaal voor en at nog eens rookworst. Heel Hollands misschien, maar wel lekker!

Ik vreesde bijna dat ik slapeloze nachten tegemoet ging in het weekend, want op het werk vonden we maar geen goeie locatie voor een activiteit die we al over minder dan een maand organiseren. Er waren wel ideeën, maar we kregen maar niet de juiste mensen te pakken om te bevestigen. Tot vrijdag toch het verlossende telefoontje kwam. De opluchting was echt groot.

Toen ik zaterdag van de manège terugkwam kreeg ik mijn voeten maar niet opgewarmd. Dan maar met een kersenpitkussen in de zetel kruipen onder een dekentje om op te warmen. Klaar om een avondje te cocoonen.