Voor het eerst sinds super lang speelt er geen regionale voetbalploeg in de hoogste klasse. Dat vertelden ze gisteren op onze regionale zender nadat Mechelen moet degraderen. Niet dat het me veel doet, ik volg het voetbal al jaren niet meer en wist zelfs amper nog wie er in 1e klasse speelt en wie niet. Dat was vroeger wel anders. Toen stond ik in Geel namelijk een tijd heel trouw elke match naast het veld.
Het begon met de match om te promoveren naar 1e klasse. Een vriendin ging mee met haar liefje, zij vroeg mij mee en ik werd verliefd. Op een jongen die ik daar zag, maar ook op de sfeer en het spel. De liefde tussen die jongen en mij was al gedaan voor het nieuwe seizoen begon, maar ik begon wel heel regelmatig naar de voetbal gaan. Ik leerde er nieuwe vrienden kennen, begon het spel helemaal te begrijpen en werd zelfs lid van een supportersclub waarmee ik leuke tijden beleefde.
Voetbalsupporters hebben niet altijd de beste naam en ik hield me uiteraard bewust weg van iets wat op geweld zou kunnen lijken. Maar voetbal is veel meer dan dat. Ik genoot vooral van het gevoel om deel uit te maken van een groter geheel. Van met heel veel mensen te staan juichen voor hetzelfde doel. En van daarna nog te blijven hangen voor een pintje en de leuke sfeer onder de mensen. Het was jaren een deel van mijn weekend.
Toen ik later een ander soort leven begon te krijgen met studeren en op kot gaan, werd voetbal kijken geen prioriteit meer en toen onze club omwille van allerlei perikelen moest fusioneren, ging de liefde wat over. Het voelde niet meer hetzelfde. Sindsdien zegt voetbal in het algemeen me ook niet meer zo veel. Maar als de Rode Duivels deze zomer in actie komen, dan kijk ik nog eens met veel plezier mee. Net omdat dan nog eens dat gevoel van samenhorigheid terugkomt. En ik ben gelukkig nog niet vergeten wat buitenspel is.
levelieze.com 