Millenials hebben vertrouwen en zijn verdraagzaam, maar ze zijn ook narcistisch en hebben een gevoel van aanspraak kunnen maken. Ik weet nu niet of ik mij in al die eigenschappen kan vinden, maar door mijn geboortejaar 1983 val ik weldegelijk in die groep. Dat millenials zo zijn komt omdat we altijd te horen hebben gekregen dat we onze dromen moeten volgen en alles mogelijk is. Maar net omdat alles mogelijk zou zijn, liggen de verwachtingen heel hoog en moet een mens heel veel keuzes maken om die dromen waar te maken.
En wat krijg je dan? Een generatie die kampt met veel stress, depressies en burn-outs. Want er zijn overal keuzes: wat ga ik studeren, welke hobby’s wil ik doen, wat voor partner wil ik, voor welke job solliciteer ik, ga ik wel direct werken of doe ik eerst nog een wereldreis, hoeveel kinderen wil ik, in wat voor huis wil ik wonen en hoe zorg ik ondertussen ook nog dat ik iets lekker op tafel krijg?
Nu waren die keuzes er op zich 50 jaar geleden ook al. Maar toen kozen de meeste mensen voor iets en als die keuze gemaakt was, dan was het goed zo. Er waren immers geen sociale media om te laten zien hoe het bij alle andere mensen is, zodat er ergens een zaadje wordt geplant dat je doet twijfelen of jouw eigen keuze nu wel de beste was. Twijfelen over onze keuze komt dus volgens mij net omdat we zoveel keuzemogelijkheden voorgeschoteld krijgen.
Als het gaat over alle moderne keuzes, dan ben ik eigenlijk best conservatief. Geef mij misschien maar het leven van 30 jaar geleden: een man, huis, kinderen. Ik wil ook wel werken maar met een fijne job hoef ik zeker niet elke 3 jaar nieuwe horizonten op te gaan zoeken. Ik weet dat het allemaal zo simpel niet is. En ik heb ook niks tegen mensen die wel constant nieuwe keuzes willen maken. Maar al die stress, of het nu is omwille van te veel of te weinig keuzes, dat kan toch voor niks goed zijn.
blogpost 33/40 van #40dagenbloggen
levelieze.com 
Ik ben het met je eens dat al die keuzemogelijkheden leiden tot keuzestress, en dat we in deze tijden misschien wel teveel willen en teveel tegelijkertijd. Anderzijds ben ik wel blij dat ik ben opgegroeid in een tijd waarin er meer opties waren dan in de tijd van mijn ouders en grootouders. (Ik ben trouwens op basis van mijn geboortejaar geen millenial maar lid van Generatie X.). Ik pas niet echt in het traditionele plaatje en ben dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gehad mijn eigen keuzes te maken. Maar ik denk wel dat het belangrijk is dat we leren dat keuzes gevolgen hebben en dat we niet alles kunnen hebben.
LikeLike
Ik ben zeker ook dankbaar voor alle keuzes die ik mag maken. Maar soms lijken de ‘neveneffecten’ van deze tof toch heel groot.
LikeLike
Ik denk soms inderdaad ook wel dat we te veel keuze hebben of keuzes moeten maken maar tegelijk geloof ik ergens ook wel dat dat je net sterker kan maken. Ik vind het niet gemakkelijk om keuzes te maken maar er is nog geen één keuze waar ik achteraf echt spijt van heb gehad.
LikeGeliked door 1 persoon
Zelfs zonder sociale media hebben mensen al genoeg commentaar op je keuzes, want zij zouden het zo of zo aanpakken, alleszins totaal anders dan jij je hebt voorgenomen. Er is inderdaad dikwijls te veel keuze, en dan gaat het over huizen tot iets onnozels als een maaltijd. Mensen zouden wel een pak minder kritisch mogen zijn op een ander… ook al is het misschien keihard goedbedoeld. Ik krijg daar stress van allemaal :-)
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat het probleem niet is dat we teveel keuzes hebben, maar dat we niet kiezen. Of dat we zogezegd wel kiezen maar niet aanvaarden dat je als je iets kiest, dat consequenties heeft. Dat kiezen ook verliezen is en dat dat prima is omdat alles hebben gewoon ook teveel is.
Dus als je ervoor kiest om in 10000 hobbys en clubs enz te gaan, dat je dan geen tijd hebt om ook met alle netflix series mee te zijn. Of als je voluit voor je carrière gaat, dat je dan wellicht wat minder hobbies hebt. En ga je deeltijds werken, dan is je inkomen wellicht lager en kan je misschien niet continu al die zotte city trips en reizen maken.
Alles is mogelijk, maar maak wel een keuze en ga dan voor die keuze.
Ik heb nu kleine kinderen in huis en mijn man reist veel: gevolg is dat al mijn hobbies zijn stopgezet. En dat is prima, dit is nu de fase in mijn leven waar ik inzit. Die fases kunnen later weer wisselen en veranderen. En ik kies ook bewust voor voltijds werken, dus het is prima en logisch dat ik niet aan de schoolpoort sta en volop gebruik maak van babysits en naschoolse opvang en niet elke dag de perfecte vers gekookte maaltijd heb. Dat is prima en daar ga ik me niet mee kwellen.
Dat mis ik als ik soms blogs lees waar men klaagt over het evenwicht en alle balletjes in de lucht enz en ik mis altijd dat besef dat als je iets kiest, je automatisch dan ook gevolgen hebt die je moet aanvaarden. Je hebt veel keuzes maar je moet wel kiezen eh. Niet alles willen.
(die comment slaat op een algemeen gevoel dat ik heb over de generatie 20ers/ 30ers. Niet op jouw blog of jouw situatie!)
LikeLike
Heel rake opmerking. We denken dat de maatschappij verlangt dat we wel alles doen, maar het wordt vooral hoog tijd om die verwachtingen los te laten, want je kan inderdaad niet alle ballen tegelijk in de lucht houden en dat hoeft ook niet. Kiezen is dan wel verliezen, maar verliezen hoeft niet slecht te zijn. Het zou juist heel wat rust kunnen brengen.
LikeLike