Een Napolitaans meisje

Ik lees eigenlijk niet zo vaak boekenreeksen. En al zeker als het van die gehypte reeksen zijn. Ik ben dus zo iemand die nog nooit een boek van Harry Potter heeft gelezen. Maar toen ik op Canvas de eerste reeks zag van ‘L’amica geniale’, besloot ik toch om ook de boeken te lezen. Omdat ik wilde weten hoe het verder ging (en reeks 2 moet nog gefilmd worden, dus daar is nog veel geduld voor nodig) en omdat ik toch ook benieuwd was geworden naar al het lof dat Elena Ferrante krijgt over haar of zijn schrijfstijl.

Ondertussen heb ik heel de reeks gelezen. En zoals je al kon zien in mijn leesoverzicht, vond ik niet alle boeken een even grote topper, maar over het algemeen heb ik ze wel graag gelezen. En vooral in de eerste 3 boeken waren heel wat dingen waar hoofdpersonage Lenu over denkt en mee worstelt voor mij heel herkenbaar. Ook al groeit ze op in een andere tijd, in een ander land en in andere omstandigheden. Maar vriendschap en omgaan met mensen is van alle tijden en plaatsen uiteraard.

Hetgeen voor mij vooral heel herkenbaar was is hoe dicht liefde en jaloezie bij elkaar liggen. Want ik ben al heel vaak zoals Lenu geweest, die altijd als haar vriendin wil zijn. Niet dat dat bij mij in 1 persoon zit, verschillende vriendinnen hebben andere dingen die ik graag van hen zou overnemen. Maar net als in het boek ben ik anders dan mijn vriendinnen (zoals ieder mens uiteraard anders is) en zal het mij dus niet lukken om zoals zij te zijn. Maar ik zie hoe zij de jongen vinden, een kind krijgen en een leven opbouwen. Een leven dat ik ook wil maar niet krijg.

En ook Lenu wordt verblind door die dingen, zonder te zien dat haar vriendin evenzeer jaloers is op wat zij heeft. Mensen willen nu eenmaal vaak net dat wat ze niet hebben. In het boek wordt daardoor heel wat kapot gemaakt. Want vriendinnen die elkaar uitdagen om uit de comfortzone te komen, dat kan goed zijn, maar het heeft ook z’n grenzen. Ik probeer in ieder geval uit zo’n dingen te leren (de personages in het boek iets minder had ik zo de indruk). Maar bij momenten voelde ik me toch een beetje een Napolitaans meisje. Of hoe een mens zich heel erg kan herkennen in een personage dat heel ver van je af lijkt te staan.

blogpost 36/40 van #40dagenbloggen