Doe de date

Ik weet niet wat er in de lucht hangt, maar het lijkt wel of iedereen rond mij er de laatste weken voor wil zorgen dat ik van ’t straat geraak. Ik word gewezen op datingevents, krijg berichtjes over nieuwe datingprogramma’s op tv en iemand vroeg om me te mogen koppelen. Het date-leven van een vrijgezel blijft toch aantrekkingskracht uitoefenen op mensen die wel een relatie hebben.

Enerzijds vind ik het fijn dat ze meeleven en proberen om me aan een date te helpen. Want ja, ik wil gerust wel op date gaan. Niet in het wilde weg, maar een beetje gestuurd heb ik daar helemaal niks tegen. Maar anderzijds heb ik er ook altijd wat schrik van. Want voor degene die mijn stimuleren lijkt het soms een beetje een spel te zijn. Iets leuks waar ze zich mee kunnen bezig houden. Maar dat leuke ding, dat spel, is wel mijn leven. En mijn kwetsbaarheid. Want zij smijten zich er heel enthousiast in en dan komt er niks van en dan is dat voor hen snel vergeten, maar voor mij is dat toch weer enigszins een teleurstelling.

Want natuurlijk is dat verlangen er, om een fijne date te hebben. Waarbij het gesprek fijn verloopt, er oprechte interesse is, dat je op een gegeven moment de kriebels begint te voelen en hoop dat die ander ook geïnteresseerd is, dat er wat spanning begint op te bouwen en dat je heel puberaal niet liever wil als die ander aanraken en dat alles hopelijk uitmondt in een eerste kus. En dat dan weer langzaamaan (of snel) overgaat in verliefdheid. Dan is dat daten ineens ook niet meer nodig.