Het moois dat we delen

Ik ging 2 keer naar de voorstelling ‘Aangenaam, ik ben Ish’ van mijn persoonlijke held Ish Ait Hamou. De eerste keer was dat niet heel doordacht. Ik vind Ish een fantastische verteller en wou graag horen wat hij te zeggen had dus ik bestelde kaarten. Wat een impact had die avond, een mens kan niet anders dan stil worden van zijn woorden. Net omdat er in zijn voorstelling zo veel zat dat hard binnenkwam, wilde ik nog eens gaan luisteren. Omdat ik wou dat het nog meer kan binnen komen. En ik wou het nog eens horen om het nooit meer te vergeten. De tweede keer ging ik dan ook veel bewuster.

Vooral de dingen die gingen over identiteit en wie en wat je mag zijn, kwamen bij mij heel erg binnen. Want er is de persoon die je bent, de persoon die je wilt zijn, maar ook de persoon die je van de maatschappij lijkt te moeten zijn. En hoe vind je daar een evenwicht in? Je hoeft ook geen migratie-achtergrond te hebben om die dingen te begrijpen. Ook als autochtoon kan je het gevoel hebben soms in verschillende werelden te leven en te moeten kiezen in welk milieu je thuis hoort.

Dit zijn bijvoorbeeld een aantal uitspraken uit de voorstelling die ik zo mooi vond:

• Wat ben ik waard? Wat is mijn familie waard? Zie je de waarde in de ogen van iemand die je graag ziet? Er is voor iedereen iemand die je het gevoel geeft dat je de hele wereld aankan. Maar als je buiten stapt, begin je je af te vragen wat je waard bent in de ogen van de mensen die je buiten zien, de mensen uit je straat, uit je klas, op je werk…
• Opgroeien in verschillende werelden hoeft geen handicap te zijn, maar kan mits hard werk een prachtig geschenk zijn. Je kan die verschillen gebruiken om dichter bij elkaar te komen.
• Het is niet omdat jij bezig bent met iets waar ik geen voeling mee heb, dat dat zo is morgen en overmorgen en dat het geen impact heeft op mensen uit je omgeving.
• De zoektocht naar een identiteit blijft moeilijk een leven lang: een idee van wie je zou willen worden, niet goed weten wie je mag worden en heel vaak te horen krijgen wie je moet worden.

Voor mij is dat trouwens ook een belangrijk thema dat in zijn laatste boek ‘Het moois dat we delen’ terugkomt. De hoofdpersonages zijn daar immers ook heel erg bezig met wie ze mogen zijn na een bepaalde gebeurtenis. Daar hebben ze zelf een idee over maar de buitenwereld lijkt over veel dingen anders te denken. En zo heeft ieder mens zijn eigen strijd op dat gebied.

Ik heb het boek nog maar één keer gelezen en net omdat ik de voorstelling al had gehoord, voelde het vaak alsof ik Ish hoorde vertellen in het verhaal. Omdat het allemaal zo mooi terug komt. Als ik het boek nog eens lees, ontdek ik waarschijnlijk nog wel wat lagen die nu nog niet helemaal zijn binnen gekomen. En net dat is zo mooi aan verhalen, ze geven je vaak de boodschap en herkenbaar die je op dat moment nodig hebt, afhankelijk van wie het leest en wanneer. Dan kan je alleen maar dankbaar zijn dat een schrijver zoiets mooi wil delen.