Je doet zo je best om je leven op te bouwen, maar toch, je zit daar nog altijd alleen, in die zetel. Gewoon gaan werken, thuiskomen. Stelt dat je leven voor? Dat vraag je je af. De vragen zijn hetzelfde als je jonger bent, maar als je veertig bent zijn de antwoorden nog harder.
Die laatste zin, uit het programma Eenzaam dat onlangs op Canvas liep, vat helemaal samen hoe het voelt om als dertigplusser alleen te zijn.
Als ik dingen teruglees die ik bijvoorbeeld in mijn dagboek schreef als prille twintiger dan verschillen veel dingen niet van hetgene nu in mijn hoofd durft te spoken. Dat ik graag een partner wil, iemand die me echt graag ziet en waar ik iets mee kan opbouwen. Dat velen rond mij wel al het stadium van vaste relatie zitten en dat ik me afvraag wanneer het mijn beurt is.
Het voelde toen vaak al heel zwaar want het was echt iets wat me verdriet deed omdat ik dat niet had. Maar als je 25 bent dan probeer je je te troosten met de gedachte dat het misschien wat later is dan bij anderen, maar dat je ook nog wel iemand zal leren kennen. Op je 30e wordt het al lastiger, maar toen ik opnieuw moest beginnen hoorde ik van alle kanten dat er nog tijd was om een partner te ontmoeten en mama te worden. Maar dan komt 35 en zeggen mensen nog altijd dat het wel kan, maar ze doen onbewust vaak uitspraken die eerder op het tegendeel wijzen.
Al telt eigenlijk helemaal niet wat anderen zeggen. Het enige dat telt is hoe ik er zelf over denk. Maar natuurlijk houdt me dat bezig. Ik wil nog niet stoppen met er in te geloven, maar soms is het geloof ver te zoeken. Ik slinger tussen de moed compleet opgeven en positieve hoop houden. Want leeftijd speelt wel degelijk een rol en de kans op liefde blijft dan wel nog heel lang bestaan, die op het gezin zoals ik het zou willen heeft wel enigszins een vervaldatum. Ik blijf me dus dezelfde vragen stellen als 15 jaar geleden: wanneer gaat het voor mij gebeuren? En dan is vooral het feit dat daar geen antwoord op is het hardst van allemaal.
levelieze.com 
Wat mooi dat je hier zo open over bent. Ik hoop dat je de ware heel snel ergens ontmoet!
LikeGeliked door 1 persoon
Toen ik op mijn 35e alleen kwam te staan na een hele pijnlijke relatiebreuk (en dat was niet de eerste…) stelde ik mezelf deze vragen ook. Ik heb één antwoord aan mezelf gegeven: moeder worden wilde ik niet langer laten afhangen van het vinden van een partner. En zo werd ik alleenstaande moeder. Dat was geen gemakkelijke weg maar ik ben nog steeds iedere dag blij dat ik deze keuze gemaakt heb.
Inmiddels ben ik 47. De behoefte aan een partner is er nog steeds, maar gelukkig heb ik een mooie invulling kunnen geven aan mijn leven zodat dit gemis niet langer op de voorgrond staat.
LikeLike
Voor mij nu mijn huis de droom die ik alvast alleen waar maak.
Over mijn kinderwens alleen realiseren ga ik daarna nog eens nadenken.
LikeLike
Dat is ook een hele hele moeilijke keuze, ik snap dat je daar over moet nadenken. Ik hoop dat je deze keus niet hoeft te maken!
LikeGeliked door 1 persoon
De ware is je zo gegund. Heb op de mijne gewacht tot ik 34 was… Daarvoor ook relaties… Maar niet echt gelukkige. Maar daarvoor moest ik eerst gelukkig worden met mezelf.. M
LikeLike
♥ Mooi hoe open je er over bent. Maar vooral: ik hoop dat dat antwoord snel komt en positief is. Die zin “De vragen zijn hetzelfde als je jonger bent, maar als je veertig bent zijn de antwoorden nog harder” is mooi! En kan op zoveel van toepassing zijn, bij mij raakt het bijvoorbeeld aan mijn werksituatie. Ik het gevoel dat het antwoord op de vraag waar ik carrièregewijs naartoe wil nog grotendeels hetzelfde is als vroeger, maar dat ik niet zoveel stappen vooruit heb gezet als ik misschien had kunnen / moeten doen, waardoor ik daar soms wat schrik krijg dat ik maar ter plaatse blijf trappelen of zelfs achterop hink. Maar er is natuurlijk nog een groot verschil tussen het gevoel op het werk niet te hebben wat je wil en dat op relatiegebied niet te hebben; dat eerste is toch makkelijker te relativeren…
LikeGeliked door 1 persoon
Bij mij is die uitspraak ook heel erg binnen gekomen. En zoals je zegt kan het op verschillende vlakken van toepassing zijn. Het is allemaal moeilijk, want als het op dat moment is waar je mee zit dan vraagt het energie.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi doe openheid… Ik ken een jongeman die alleen is en 39. Misschien moet ik je koppelen voor een blind date?
Ah, je kan niets forceren, maar ik gun het je wel héél hard!
LikeGeliked door 1 persoon
Momenteel hoeft die blind date niet, maar bedankt voor het aanbod 😀
LikeGeliked door 1 persoon
Ik hoop dat je droombeeld alsnog uit mag komen. Het is hierboven al gezegd, maar een kinderwens kan eventueel ook zonder partner ingevuld worden. En die liefde, daar staat geen deadline op. Ik wens je alleszins heel veel moois toe.
LikeGeliked door 1 persoon
Momenteel worstel ik met hetzelfde gevoel meid.
Het is gewoon onvoorstelbaar dat er nergens iemand op ons wacht.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind je openheid hier ook bewonderswaardig. Ik ben zelf 25 dus ik snap wat je bedoelt met dat het op mijn leeftijd nog wel openligt – ik ben bijvoorbeeld nog niet bezig met een kinderwens. Een ik begrijp je zou dus een beetje ongepast zijn, het enige waar ik in kan komen is dat ongrijpbare “waarom” gevoel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat je dat zeker op elke leeftijd kan hebben, al is het voor iedereen een beetje anders ingevuld.
LikeLike