Wat is er met mij gebeurd? Het is een vraag die me de laatste tijd bezig houdt. Want ik heb het gevoel dat ik een stukje van mezelf ben verloren dat ik misschien toch liever niet kwijt wou. Ik vind van mezelf dat ik iemand ben die best wel aandacht heeft voor persoonlijke groei. En dat ik daar ook al heel wat stappen heb in gezet. De bedoeling is dan natuurlijk wel dat je groeit naar een betere versie van jezelf. Of beter gezegd: een versie waar je jezelf gelukkiger bij voelt.
Door bepaalde dingen in mijn leven te moeten verwerken, ben ik veranderd. En dat is normaal. Maar misschien ben ik door op een bepaalde manier uit die ervaringen te groeien andere stukjes uit het oog verloren. Stukjes die helemaal zo slecht niet waren. Stukjes die ik nu mis, omdat ze een deel van mezelf uitmaakten.
Vroeger kon ik mij echt met een gigantische passie ergens in gooien. En met momenten was ik dan misschien te zwart wit, wat ook niet altijd goed is, maar ondertussen ben ik te voorzichtig geworden. Nu zeg ik te weinig ja omdat ik schrik heb. Omdat ik spaarzaam moet zijn. Omdat ik niet weet of ik het wel ga kunnen. Omdat het misschien niet fijn gaat zijn. Omdat ik me niet op mijn gemak ga voelen. Omdat ik het alleen moet doen. Maar zo mis ik ook de dingen die me energie geven.
Waar is de vrouw gebleven dat zo enthousiast was over haar werk dat ze zich ging inlezen in allerlei sectoren en vakliteratuur om meer en meer te leren? Die enthousiast een cursus klussen ging volgen om in huis een aantal dingen zelf te doen? Die zo graag plannen maakt om fijne dingen te doen met andere mensen? Die vrouw is nu zo overweldigd door alles wat er bij komt kijken, door angst dat andere mensen geen tijd voor haar willen maken en die de motivatie wat kwijt is dat ze gewoon blijft stilstaan.
Ik weet nog niet goed waar ik haar moet gaan zoeken. Heel ver weg kan ze hopelijk niet zijn. Maar ze lijkt wel begraven onder heel wat emotioneel puin dat ik toch nog moet ruimen. Ik wil haar nog niet opgeven. Want toch liever zwart wit dan altijd maar grijs.
levelieze.com 
Zwart-wit is soms lastig, maar ik snap heel goed wat je bedoelt. Het is inderdaad beter dan grijs. Ik hoop dat je een weg vindt uit het grijs, want je blog klinkt alsof je het heel zwaar hebt. Sterkte!
LikeLike
Ik wil vooral dat zwart wit terugvinden om me terug helemaal ergens in te kunnen gooien zodat mijn leven weer een pak kleurrijker wordt.
LikeLike
Het begint met je realiseren dat je iets wilt veranderen en dat die je super goed! Haar terugvinden is niet makkelijk dus begin met n klein stapje… benieuwd waar je ja tegen gaat zeggen! Je kunt t! 🍀💪🏻❤️
LikeGeliked door 1 persoon
O en als onwetende Nederlander; wat betekend “zich laten smijten”?
LikeLike
Smijten is eigenlijk gewoon een ander woord voor gooien. Dus mij smijten is me ergens helemaal willen in gooien, er helemaal voor gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Oh heel logisch dus. Vind het wel n mooie manier omdat zo te zeggen.
LikeLike
Voor mezelf vind ik dat het “mij smijten”, de scherpe randjes, het volledig en enthousiast opgaan in iets… minder worden met ouder worden. Niet in problematische mate, ik kan me nog altijd volledig verdiepen in onderwerpen, ik kan nog altijd mateloos graag zien. Maar het is anders. Het is milder. Ik let er zelfs wat op dat ik mezelf niet al te hard laat gaan. Bij mij heeft dat vooral te maken met harde lessen in het leven, dat ik voorzichtiger ben. Maar ik heb er geen last van, integendeel. Het voelt goed.
LikeLike
Ik herken wel wat je zegt en ik volg ook helemaal dat door bepaalde levenslessen dat smijten wat minder wordt. De scherpe kantjes mochten er misschien ook wel af, maar ik heb het gevoel dat ik te hard naar de andere kant ben doorgeslagen en té voorzichtig ben geworden. Omdat ik er veel te hard over nadenk en daardoor te veel schrik heb. En dat is jammer.
LikeGeliked door 1 persoon
Maar misschien, omdat je het beseft en omdat je ermee bezig bent, kan het wel zijn dat dat smijten en enthousiasme wat terugkomt. Het lijkt me een beetje een slinger, die eerst helemaal aan de ene kant zat, doorgeslagen is naar de andere kant, maar misschien ook wel wat terug kan gaan naar het midden. Misschien ook door eraan “te werken” (ik vind dat dat oneindig lullig klinkt, maar je begrijpt wat ik bedoel).
LikeLike
Dat is in ieder geval de bedoeling :-)
LikeGeliked door 1 persoon
Een moeilijk onderwerp, ik weet dan ook niet goed wat zou kunnen helpen. Je buikgevoel volgen is altijd aan te raden en voor het overige, wees vooral niet te streng voor jezelf.
LikeGeliked door 1 persoon
Deze vraag herken ik voor 100%. Mij overkomt dat ook regelmatig, vooral binnen mijn relatie. Maar meestal weet ik er wel weer uit te komen. Nu verwacht je een goede tip? Helaas, geen idee hoe ik dat doe. Vermoedelijk me focussen op wat ik moet/wil zijn, en analyseren waarom ik van mijn weg ben afgeweken. Ik noteer zulke momenten ook in mijn Bulletjournal, zodat ik ze later kan analyseren. Maar perfekt ben ik zeker niet. Is vermoedelijk ook erg saai. Succes, en geloof in jezelf!
LikeGeliked door 1 persoon
De gouden tip die voor iedereen werkt bestaat ook niet denk ik. Maar wel goed om te horen dat je er weet uit te komen, dat geeft hoop.
LikeLike
Kan het misschien zijn dat je aan het bijkomen uit een relatie met een narcistische persoon bent? Je schreef ooit iets over een verbroken relatie. Ik was vandaag op deze site aan het neuzen, en misschien is dat ook iets voor jou?
https://www.inspirerendleven.nl/narcisme/#kenmerken%20narcisme
Ik heb er veel interessants gevonden. Of het me een oplossing biedt, dat zullen we zien. Succes
LikeLike
Ik denk niet dat er tussen mijn ex-vriendjes een narcist zit. Ik herken niet zoveel kenmerken.
Maar ik ben wel iemand die angstig gehecht is (ben ik nu over aan het lezen en is super interessant) en werd daarin bevestigd door mijn partners die me ijskoud lieten staan. En dat heeft zeker ook een invloed gehad op wat ik hier schreef.
LikeLike
Ik las in mijn favoriete boek: “stel je toch voor hoe wij zouden zijn als we minder bang waren”.
LikeGeliked door 1 persoon
❤️
LikeLike
Wat is dat favoriete boek?
LikeLike
Zo herkenbaar … sinds ik eind 2018 een tijdje uitviel heb ik het gevoel dat ik mezelf nog steeds aan het zoeken ben. Ik ben niet meer diegene wie ik daarvoor was en op sommige vlakken is dat goed he, maar op andere vlakken zou ik die oude ik toch wel graag terugwillen. Het was hier ook heel vaak zwart of wit & ik snap dus volledig wat je zegt over dat grijze. Ik duim dat je die vrouw die zich kan smijten snel terugvindt! X
LikeGeliked door 1 persoon