Het zal zondag alweer de 7e moederdag zijn zonder moeder. Je kan denken dat die dag dan wat passeert, want ook mijn schoonmoeder is er niet meer en heb zelf geen kindjes. Toch proberen we er een dag van te maken waarop mama nog in de spotlight staat. Soms met de hele familie, dit jaar gewoon met ons gezin. Al gaat het dan vaak meer over het samenzijn en niet zozeer over het praten over haar nagedachtenis. Daarom schrijf ik hier graag wat losse herinneringen neer.
In de lagere school was de middag voor ons. Mama werkte in de school naast die van ons en nam ons dus ’s middags altijd mee naar huis om te eten. ‘
Stiekem was ze blij dat ik alleen ging wonen en niet direct ging samenwonen, want zo kon zij mee naar de meubelwinkels en zo om mee te kiezen.
Als we niet konden slapen, kwam ze bij op bed zitten en deed een soort van bodyscan die ze kende van yoga. Ik kan nog altijd haar stem die dingen horen zeggen als ik nu eens wakker lig.
We hadden ooit helse ruzie over een paar schoenen met hakken. Ik denk dat ik 14 à 15 zoiets was, heel graag die schoenen wilde, maar ze dus niet kreeg. Ze vond hakken nog niks voor die leeftijd. Ik kocht de schoenen uiteindelijk achter haar rug met mijn zakgeld, wat natuurlijk niet geapprecieerd werd, maar heb ze wel mogen houden.
Ze kwam eens aan op kamp omdat ik een brief had geschreven dat ik het er niet zo leuk vond. Daarover maakte ze zich zoveel zorgen dat ze helemaal tot daar was gereden met mijn papa om te kijken wat er aan de hand was.
Toen ik op mijn 12 redelijk uit het niks aangaf dat ik wou paardrijden, ging ze mee op zoek naar een manege en probeerde daar echt geïnteresseerd in te zijn terwijl zij echt niks met paarden had en er zelfs een beetje bang van was denk ik. En toen ik na mijn studies terug wou beginnen rijden, ging ze weer mee, om zelfs later nog eens naar de les te komen kijken, ook al was ik toen al een twintiger.
En uiteindelijk bleef ze altijd moederen, ook toen ik 18, 25 en 30 was. Want zo gaat dat nu eenmaal met moeders.
levelieze.com 
Hartverwarmend!!!
Hier inmiddels al dik 9 jaar zonder mama. Als ik dit lees, komen spontaan mijn eigen herinneringen boven. Hoe ik op mijn eerste ponykamp een brief kreeg van haar waar ze de poot van de hond met iets had ingesmeerd zodat die een pootafdruk op de brief kon zetten en een kus van haar met lippenstift. Zo’n dingen blijven toch bij. Mijn mama was een beetje bang van paarden, maar ze is ook heel vaak komen kijken. Ze heeft zelfs een haar vinger serieus bezeerd toen ze mijn paard vasthad en die zich toen ongelukkig los trok. Dat nam ze er allemaal bij. Want zoals je zegt, zo zijn mama’s he…
LikeGeliked door 1 persoon
Oh, wat een warme post! Dikke knuffel voor jou! X
LikeGeliked door 1 persoon
Zo mooi ❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi om de herinneringen aan je moeder te lezen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat klinkt naar een lieve moeder. Zulke herinneringen moet je goed bewaren. En wie weet, wordt het een fijne moederdag dit jaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een (bitter)zoete herinneringen! Mijn moeder is ook bang van paarden, en toch ging ze bijna elke keer mee in de zeven jaar dat ik op paardrijden gezeten heb. Op het laatst hielp ze zelfs mee met opzadelen enzo. Who run the world? Mums!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooie herinneringen!
LikeGeliked door 1 persoon
Zo ongelooflijk mooi geschreven! X
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb de afgelopen moederdag (hier is dat in mei :-) ), de eerste zonder mama, ook samen met de familie ge-euhm-vierd? Ik denk eerlijk gezegd dat het iets makkelijker zou zijn als je zelf kinderen hebt, want met hen kan je dan nieuwe herinneringen opbouwen, nieuwe tradities in het leven roepen. Maar misschien is dat niet zo want er zal altijd een gat blijven zitten in je hart voor je eigen mama.
Wat heb je deze herinneringen mooi opgeschreven! <3
LikeGeliked door 1 persoon