Wat Lieze leest (de non-fictie editie)

In mijn leesoverzichtjes liet ik telkens de non-fictie boeken die ik las weg. Maar omdat er in 2021 toch wel wat interessante boeken tussen zaten, doe ik gewoon een extra editie. 

De Cambridge happiness-profiler – Patrick van Hees ****
Uitgangspunt van dit boek is dat niet iedereen gelukkig wordt van dezelfde dingen, dus met het profiel dat het schrijver heeft opgemaakt kan je kijken op welke voorspellers jij scoort en wat de dingen zijn waar je best toch nog wat meer van gaat doen. De dingen die er voor mij uitkwamen waren niet nieuw, maar dus wel herkenbaar. Er staan heel praktische tips in, maar het zijn meestal wel echt korte tips en dus het blijft meestal nogal oppervlakkig. Misschien dus eerder goed als inleiding op het onderwerp, maar minder voor mensen die al veel boeken hierover hebben gelezen.

Ik ben (het) zo moe – Hilde Mariën
Ik vind het moeilijk om dit boek een score te geven. Ik vond het niet zo heel goed, maar dat kan zeker ook wel liggen aan het feit dat ik er iets anders van verwacht had. Ik nam het mee uit de bib omdat ik inderdaad heel moe was dit jaar, maar uiteindelijk bleek het toch heel erg een boek te zijn over burn-out. Dit boek maakte wel dat ik heel duidelijk voor mezelf kon zeggen dat ik dus geen burn-out had/heb. Maar daardoor heb ik er niet zo heel veel kunnen uit halen.

Waarheid: een kleine geschiedenis van complete bullshit – Tom Phillips **
Wil je graag wat anecdotes lezen over situaties waarin mensen staalhard aan het liegen waren en hoe dat uitkwam, dan is dit het boek dat je zoekt. Maar hoe mensen nu effectief met de waarheid omgaan, zeker in tijden van fake news en hoe dat een invloed heeft op hoe we functioneren als maatschappij, daar heb ik weinig over teruggevonden in dit boek. Weinig diepgang en analyse dus.

De moed van imperfectie – Brene Brown *****
Ik denk dat ik zo ongeveer alles van Brene Brown heb gelezen en toch kwam ik pas dit jaar toe aan haar bekendste boek. Doordat ik al veel van de opvolgers kende, waren een aantal dingen uit dit boek niet meer nieuw, maar ik vond het nog altijd heel interessant en op sommige nagels moet een mensen nu eenmaal blijven kloppen voor het wil binnendringen. Eentje die ik zeker nog eens opnieuw ga vastpakken.

Je kunt het ook nooit goed doen – Carmen Felix ***
Beetje hetzelfde als mijn review van Waarheid hierboven. Ludiek aangepakt en leest vlot (al is het soms ook nogal plastisch), maar het blijft bij het betoog van één dertiger over hoe er zoveel tegenstrijdigheden zijn in onze maatschappij (waarin ik haar totaal kan volgen trouwens), maar dus ook hier geen analyses of onderzoeken of dergelijke. Hoeft zeker niet altijd, maar dat maakt dat het boek misschien wel wat body mist en meer aanvoelt als een reeks columns.

De ontdekking van Urk – Matthias Declercq **
Dat rare dorpje Urk in Nederland, dat spreekt toch wel enigszins tot de verbeelding. Super gelovig maar toch ook veel miserie. Heb ik iets bijgeleerd uit dit boek, ja dat wel. Maar het was behoorlijk om door te komen en het is met momenten echt gewoon te langdradig.

Echte vrouwen krijgen een kind – Liesbeth Smit *****
Ik las al wel eerder boeken over kinderloosheid, maar deze paste echt bij wat ik er over wou lezen. Dat er eigenlijk gewoon super veel vrouwen zijn die uiteindelijk geen kinderen krijgen omwille van de omstandigheden van het leven, sociale kinderloosheid noemen ze het in het boek. Het gaat dus veel minder over mensen die bewust kiezen om geen kinderen te hebben of mensen waarbij het medisch niet lukt, maar ook over vrouwen die zich er bij moeten neerleggen dat het te laat is. En ook al is het hier nog geen uitgemaakte zaak, het voelde toch fijn om te lezen dat ik niet de enige zou zijn als het toch zo ver zou komen.

Homo Deus – Yuval Noah Harari ***
Sapiens vond ik een geweldig boek, dus wou ik ook de andere boeken van deze schrijven lezen. Maar 21 lessen voor de 21e eeuw heb ik na 50 bladzijden echt gewoon weggelegd omdat ik het echt niet goed vond. Homo Deus viel gelukkig beter mee, maar ook hier was ik veel minder enthousiast dan ik had gehoopt. Ik begon in het Engelse boek en dat vond ik helemaal lastig, maar zelfs toen ik op Nederlands overschakelde was Harari me vaak kwijt. Laat ons zeggen dat hij heel goed is in geschiedenis vertellen (Sapiens dus) en ook wel wat interessante stellingen heeft over de toekomst, maar daar soms toch wel wat te science fiction in wordt.