Hoe dikwijls zeg jij tegen een/jouw kind dat ze niet zo flauw moeten doen, het zal wel geen pijn gedaan hebben. Dat ze niet moeten wenen om niks. Hoe vaak vraag je wat ze nu weer nodig hebben omdat je een spontane knuffel toch maar verdacht vindt? En hoe vaak wordt je boos als dat kind wat hangerig of lastig is omdat het een slechte nacht heeft gehad?
Als je kijkt naar hoe ouderschap tegenwoordig wordt ingevuld, dan gok ik dat het antwoord op bovenstaande vragen niet een heel hoog aantal is. Niet dat je je niet kan ergeren aan die dingen, maar ik mag hopen dat ze niet voor al die dingen in de hoek vliegen. Onze kinderen willen we immers alle ruimte geven om te leren hun emoties te uiten. Je kan al eens verdrietig zijn. Het is leuk om te laten zien dat je iemand graag ziet en zin hebt in een knuffel En we vinden het niet abnormaal dat een kind het moeilijk heeft als hij of zij moe is.
Voor volwassenen zijn we een pak strenger. Slecht geslapen? Jammer, maar dat moet je nu ook niet in je werk laten merken. Moeilijke emotionele dag? Dat kan je maar best gewoon inslikken. Terwijl ik ook wel eens gewoon wil kunnen wenen omdat ik het lastig heb, of een knuffel wil gaan vragen, of moe ben en voel dat ik daarom minder kan verdragen.
Nu wil ik nog wel meegaan in het feit dat volwassenen en kinderen niet hetzelfde zijn. Kinderen hebben niet dezelfde ervaring en moeten nog leren met al die dingen om te gaan. Maar zeg eens eerlijk, als je van mijn generatie bent of ouder, heb je dat dan zelf wel geleerd? En dan bedoel ik niet door scha en schande, maar door de mensen rond jou die daar ruimte voor maken?
Ik heb het gevoel nog heel erg in dat leerproces te zitten. Niet omdat ik een slechte opvoeding heb gehad, maar omdat het vroeger gewoon anders was. Dus ik moet nog leren van aan te geven wat ik nodig heb. Van hardop te zeggen dat het vandaag wat lastiger gaat. Dat ik soms gewoon eventjes een huilbui moet hebben om te ontladen, zonder dat dat een symptoom moet zijn van iets vreselijks.
Misschien moeten we dus allemaal een beetje meer met de mensen rond ons omgaan als dat we nu proberen met onze kinderen te doen. Door ze te laten zijn wie ze zijn, hen ruimte te bieden om alles te laten zien en het normaal te vinden dat er af en toe een lastige bui is. Al mag je wel zeggen tegen een 40-jarige dat liggen schreeuwen op de vloer van de supermarkt misschien niet de beste aanpak is.
levelieze.com 
Hele rake blogpost! En heel herkenbaar ook. Voor volwassenen is er vaak die ruimte niet en dat is jammer. Want het is wat je zegt; ik heb ook lastige en moeilijke dagen. Of momenten waarop ik gewoon een knuffel wil of eens wil huilen zonder dat daar een groot drama moet achter zitten. Ik kan meer ruimte om jezelf te mogen zijn dan ook alleen maar toejuichen!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan mij helemaal vinden in wat je schrijft. Ik zit in datzelfde leerproces. En misschien moeten we niet alleen wat meer ruimte bieden aan de mensen rondom ons maar zeker ook aan onszelf.
LikeLike
Absoluut!
LikeLike
Mooi en herkenbaar geschreven. Je zou wel eens gelijk kunnen hebben dat het vooral onze generatie is die het daar moeilijk(er) mee heeft.
LikeGeliked door 1 persoon
Helemaal mee eens! Mooi gezegd.
LikeGeliked door 1 persoon
Je hebt helemaal gelijk!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben opgevoed met de boodschap, niet zeuren maar doorgaan en ik vrees dat ik dat een beetje heb herhaald naar mijn zoon. Ik word bijna 50 en ik leer nu pas nee zeggen en grenzen aangeven, zegt genoeg zekers.
LikeLike
Uiteindelijk doen we allemaal ons best he, met de kennis, de middelen en de ervaring die we op dat moment hebben. En alles wat jij nu nog bijleert is altijd een meerwaarde.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben alleszins ook opgevoed met het idee dat we onze plan moeten trekken, niet zeuren, sterk zijn. En ik vind dat zo moeilijk. Soms heb ik stiekem ook eens zin om een serieuze tantrum te krijgen. Al ga ik me nu inderdaad niet op de vloer van de supermarkt gooien :-)
LikeGeliked door 1 persoon
Hear hear, bij mij thuis zijn/waren emoties tonen redelijk uit de soze. Zelfs als kind was de teneur altijd ‘als ik u sebiet een tik geef dan weet je wel waarom je weent’. Gewoon wenen uit emotie blijft iets dat mijn vader niet snapt. Terwijl dat bij mij net iets functioneels is. Ik ween vaak en meestal gaat het daarna wat beter.
LikeGeliked door 1 persoon
Een wolk moet regenen als ze vol zit. Zo voel ik me ook wel eens.
LikeLike
Wauw, wat een rake blogpost! Dankjewel voor het delen :-).
Ik probeer heel erg om mild te zijn naar Juliette toe, en laat haar merken dat ze al haar emoties mag laten zien. Soms is het een uitdaging, vooral als we allebei moe zijn (én honger hebben, haha!), maar ik probeer me ervan bewust te zijn. Nu soms nog wat milder naar mezelf toe…
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn werk daagt me heel erg uit op dat vlak. Na 2 jaar zit ik soms nog in shock te kijken naar hoe open iedereen zijn emoties durft te tonen. Ik heb al minstens de helft van mijn collega’s voor de hele groep zien wenen, terwijl ik dat (voor mezelf om dat te doen, ik vind het totaal niet erg wanneer zij het doen) echt not done vind op het werk. Hoewel ik zelf nog niet klaar ben voor dat soort openheid, voel ik wel de gigantische veiligheid die mijn team creëert voor mekaar om dat te laten gebeuren en ik vind dat eigenlijk niet minder dan fantastisch.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is inderdaad fantastisch!
LikeLike
Net herstructuring moeten begeleiden in vrij korte tijd…heb ervan wakker gelegen en daardoor dan emotioneel en huilerig. ‘k krijg nieuwe manager , ook een vrouw, die me doodleuk zegt “ah ik heb vorige week ook wel meerdere keren gehuild hoor, soms moet dat eruit eh, mannen begrijpen dat niet. ’t is ook nogal heftig wat er allemaal gebeurt, je moet dat verwerken.’
awel, ’t klikt met mijn nieuwe bazin ;)
LikeGeliked door 1 persoon