Hoe is het?

Het is ongetwijfeld de meest gestelde vraag op de wereld en toch hoor ik ze de laatste tijd amper.

Eigenlijk is ‘hoe is het’ ook helemaal geen echte vraag. Want het lijkt wel een open vraag, maar eigenlijk worden maar 2 antwoorden goedgekeurd. Ofwel zege je gewoon ‘goed’ zodat de vraag uit de weg is en je verder kan met het gesprek. Ofwel kies je voor optie 2 en ga je voor ‘druk druk druk’ want dan ben je pas helemaal mee in het hippe leventje van veel te veel te doen.

Maar wat als het antwoord niet in bovenstaande categorieën valt? Geef je dan gewoon een ander antwoord, dat niet in het plaatje past? Of maak je je snel af van de vraag door toch maar gewoon mee te gaan in het standaardantwoord dat je gesprekspartner verwacht? Laat je dan je masker vallen en zeg je wat je voelt? Ik vind zoiets heel moeilijk, zelfs bij mensen die heel dicht bij me staan. Want ik kan momenteel niet het antwoord geven dat mensen graag zouden horen om van de vraag af te zijn. Te veel meegemaakt de laatste weken, maanden of zelfs jaren. Heel vaak heb ik het masker al opgehouden, om mijn gesprekspartner geen ongemakkelijk gevoel te bezorgen door niet te antwoorden dat het goed gaat, maar ook omdat ik zelf niet in het verhaal wil stappen. Maar als je niet oprecht kan antwoorden, worden de maskers snel doorzien. En dan zijn er maar heel weinig mensen die doorvragen hoe het echt met je gaat. Het gaat zelfs helemaal de andere kant op: ze stellen de vraag gewoon niet meer. Dan hoeven ze niet meer te vrezen dat niet het verwachte standaardantwoord komt. En dan hoeven ze geen tijd te maken voor mijn verhaal. Of zit er nog iets anders achter? Hoe jammer is het toch dat bijna niemand durft te vragen: ‘Hoe is het echt met je?’ en je dan ook waarachtig de ruimte wil geven om een eerlijk antwoord te geven op die vraag. Want net op het moment dat de vraag stopt, heb je ze het meest nodig.