Happy Single

Het was nooit de bedoeling geweest om op m’n dertigste nog single te zijn. Had ik het voor het zeggen gehad, dan was ik nu getrouwd, met kindjes, wonend in mijn droomhuis met de man van mijn leven. Maar daarvoor moet je nu eenmaal met 2 zijn. En ook al hoor ik van mijn getrouwde vriendinnen uiteraard wel dat het daar ook niet altijd rozengeur en maneschijn is, het klinkt toch nog altijd veel aantrekkelijker dan mijn single bestaan.

Als ik dan in series op tv om de oren geslagen wordt met het concept van de happy single, dan gaan mijn haren omhoog. Want ik geloof er niet in (al weet ik wel dat op elke regel uitzonderingen zijn). Ja, ik ben vrij om te doen en te laten wat ik wil, kan elke dag zelf kiezen wat ik eet, hoef geen verantwoording af te leggen als ik ben gaan shoppen, wordt niet wakker gehouden door gesnurk en vind geen vieze sokken overal in huis behalve in de wasmand. Maar ik kom wel elke dag thuis in een leeg huis, moet altijd zelf voor mijn eten zorgen, heel het huishouden alleen doen en er is niemand om tegen aan te knuffelen ’s avonds.

Als happy single zijn dan toch zo geweldig is, waarom staan dan in elk boekje tips om te daten of je partner bij je te houden? Waarom passeert er dan 50 keer per dag reclame voor datingsites? Waarom vraagt iedereen dan constant of je ondertussen al iemand hebt leren kennen? Omdat een partner vinden uiteindelijk toch gewoon het hoogste goed blijft voor velen. Omdat (bijna) elke single toch nog blijft hopen op een bestaan met iemand anders.

Zelfs in de series waarin single zijn het meest verheerlijkt wordt van al, zoals Friends en Sex and the City, eindigt bijna iedereen op het einde van de rit met de ideale partner. Dus nee, voor mij geen happy single bestaan. Geef mij toch maar die droomvent.