Sterk

Eerder deze week werd ik onderuit geschopt door een blogpost op 365 dagen succesvol (jammer genoeg niet meer beschikbaar ondertussen).

Het was dat ik in een kille vergaderzaal zat met de poetsvrouw die hier rondliep, of ik was huilend ingestort. Nu kon ik de tranen nog net tegenhouden (ik verwonder me er trouwens over dat die nog niet op zijn).

Ik voelde me door dat relaas echt helemaal aangesproken, alsof het op dat moment voor mij was geschreven. Al heb ik nog altijd een probleem met het woord sterk. Want het wordt vaak gebruikt, in allerlei contexten, maar precies altijd positief. En daar wringt het schoentje. Want ik vraag me af of sterk zijn wel zoiets positief is. Ze hebben het de laatste jaren al heel vaak tegen mij gezegd: je komt er wel door want je bent een sterke madam. Elke keer als ik dat hoor heb ik zin om te gillen. Ten eerste betwijfel ik soms of ik wel echt zo sterk ben als mensen denken en ten tweede ben ik het eigenlijk kotsbeu van sterk te zijn. Want je bent sterk dus je moet doorgaan, je kop niet laten hangen, loslaten waar je mee zit en de teugels terug opnemen. Klinkt allemaal heel simpel en iedereen zegt maar dat ik dat kan want ik ben sterk.

Maar misschien kan ik af en toe beter eens niet zo sterk zijn. Want dan blijf je doorgaan, omdat dat wordt verwacht van sterke madammen, doorgaan tot je op (of zelfs over) je limiet komt. Je laat niet zien dat het minder gaat, want mensen kennen mij alleen als sterk en niet als triestig. Je probeert elke keer opnieuw van zo snel mogelijk op te staan en nieuwe dingen proberen om het maar zo snel mogelijk weer beter te maken. En uiteindelijk voel je alle sterkte die je misschien effectief had, helemaal wegstromen en blijft er van dat sterk helemaal niks meer over. En dan heb je iemand nodig die eens even sterk kan zijn in jouw plaats, tot dat je het zelf weer kan…