Ik voel me heel vaak boos. Op de wereld. Omdat ik maar niet kan begrijpen waarom alle ellende van de afgelopen jaren mij moet overkomen. Omdat ik geen slecht mens ben en slechte dingen moeten maar bij slechte mensen gebeuren. Omdat ik maar emmertjes stront over mij lijk te krijgen en mijn vriendinnen niet, ik krijg hun deel gewoon bij. Omdat ik elke keer als ik weer bijna naar boven was gekropen, toch weer naar beneden werd getrokken. Omdat het allemaal gewoon niet eerlijk is.
Maar ik ben ook boos op iemand. Omdat die mij pijn heeft gedaan. Omdat ik die zo ongelooflijk graag zag en hem helemaal vertrouwde, maar uiteindelijk op mijn ziel werd getrapt. En graag zien stopt niet zomaar, zelfs nu niet, nu ik zo boos ben. Maar ik ben echt wel boos. Niet meer op mezelf omdat ik het heb laten gebeuren, maar op hem omdat hij wist hoeveel pijn hij me zou doen. Omdat hij niet eerlijk met me kon zijn. Omdat het gewoon niet goed genoeg kon zijn. En vooral omdat hij me, na alles wat we hebben meegemaakt, opzij schuift maar de bal uiteindelijk toch nog weer terug in mijn kamp probeert te leggen omdat hij me ook niet wil loslaten. Dus eindelijk ben ik boos. Ik heb me laten wijsmaken dat het hoort bij verwerken. Maar laat me eerst nog maar even boos zijn…
levelieze.com 