Je hoort het kunstenaars of mensen die voor groepen spreken soms zeggen: als ik maar 1 persoon kan raken met wat ik doe of vertel, dan is het de moeite waard geweest. Een beetje cliché vond ik het klinken. Want we leven toch in een samenleving waarin iedereen lijkt te gaan voor zoveel mogelijk exposure via allerlei kanalen, zoveel mogelijk volgers op sociale media en waar mensen hun waarde soms afmeten aan het aantal likes die ze krijgen op hun foto’s. Ik denk niet dat ik al echt slachtoffer ben geworden van die dingen, ik ben niet zo bezig met likes, maak eigenlijk nergens reclame voor mijn blog en zit lang niet op alle sociale media-kanalen omdat ik het niet nodig vind. Maar ook ik val wel eens ten prooi aan het zoeken naar erkenning op internet. Want ik vind het natuurlijk wel leuk als ik zie dat ik een nieuwe volger heb van mijn blog, of dat er complimentjes komen op een foto die ik op Facebook zet. En daarom vroeg ik me dus af of die mensen dat echt meenden, dat ze gewoon maar 1 persoon willen raken. Want niemand speelt toch graag voor een bijna lege zaal?
Ik ben er nog niet helemaal uit of het nu klopt of niet, maar ik kon me er toch al beter in vinden toen ik een paar dagen geleden ineens de reactie kreeg van iemand dat ze omwille van het lezen van mijn blog voor zichzelf had gekozen. Ik had haar ontroerd met mijn blog en een aantal dingen in perspectief geplaatst. En het raakte met echt om dat te horen, ik stond te glimmen van trots. Op dat moment was het inderdaad genoeg om 1 persoon te kunnen raken. Maar creëert dat nu geen honger naar meer? Want nu hoop ik natuurlijk om nog zo’n reacties te krijgen en nog meer mensen te raken. Doen we het daar stiekem toch ook niet een beetje voor?
levelieze.com 
Een gedachte over “Als ik 1 persoon kan raken…”