Misplaatste nostalgie

‘Weet je nog, die keer toen, wat hebben we toen gelachen. Dat was toch een mooie tijd.’ Iedereen doet het wel eens, herinneringen ophalen. Ik doe het ook hoor, zeker met vriendinnen die ik al lang ken en dus ook al heel wat mee heb meegemaakt. Maar soms is het tijd om dingen los te laten. Het haalt niet uit van te blijven mijmeren over tijden die voorbij zijn en niet meer terugkomen. Herinneringen ophalen is iets positiefs. Maar mijmeren is in mijn ogen eerder een negatief iets als je er in blijft hangen.

Niet dat ik zo gemakkelijk dingen los laat. Het is te zeggen, dingen laat ik vaak met gemak los, maar mensen loslaten, daar heb ik het veel moeilijker mee. Vrienden die uit mijn leven verdwijnen of relaties die eindigen, ik wil ze toch altijd zo lang mogelijk vasthouden en nog een plaats geven. En dan maak ik mezelf moeilijk en doe ik mezelf pijn door maar krampachtig te proberen en uiteindelijk mislukt het meestal toch. Maar één keer ik dat besef en terug begin in te zien dat ik ook zonder die persoon verder kan, dan laat ik los en is het ook voorbij.

Mijn ex heeft het daar moeilijker mee. Af en toe komt hij nog eens boven water. Vorig jaar was het dat hij toch begon te twijfelen of we het niet nog eens moesten proberen (ondertussen had hij wel een andere vriendin, maar dat leek hij voor het gemak even te vergeten). Of hij kwam ineens langs om te kijken of alles wel goed met mij was. Dan kwam hij vertellen wat hij aan me mist en dat hij nog vaak aan vroeger terugdenkt. En vorige week nog kreeg ik een bericht dat hij de auto die we ooit gehuurd hebben op vakantie op tv had gezien. Jaja, exact die auto, hij was de nummerplaat gaan opzoeken in ons oude fotoboek. Ik mag dan wel eens genieten van een potje nostalgie, maar zo’n dingen hoeven echt niet meer voor mij. En op zo’n momenten ben ik blij dat ik besef dat ik ben verder gegaan en er sterker ben uitgekomen, met mooie herinneringen maar zonder er nog over te mijmeren.