X-files

Ik was niet van plan om nog veel aan mijn exen te denken, laat staan er hier woorden aan vuil te maken. Gisteren wou ik toch nog eventjes iets kwijt, dus schreef ik het hier neer en dan kon ik weer verder. Tot ineens totaal onverwacht de meneer in kwestie uit mijn blog voor mijn neus stond.  Ik zei hem vriendelijk goeiedag en werd totaal genegeerd. Ik zag daarna wel hoe hij onopvallend probeerde te kijken, maar zelfs een lachje kon er niet af toen hij mij passeerde.

Niet dat ik het nog nodig vind om vriendjes te blijven, maar volwassen genoeg zijn om elkaar nog te groeten, dat moet toch kunnen denk ik dan. En eigenlijk word ik er een beetje boos om, dat mijn exen er niet mee om kunnen dat ik mezelf op de eerste plaats zet. Zij wilden niet meer bij mij zijn en zelfs nadat we uit elkaar zijn, moet het contact blijkbaar nog op hun voorwaarden zijn. Ex 1 (die ik gisteren zag) heb ik overlaatst uit mijn Facebook-vrienden gegooid. Niet specifiek omwille van hem, maar wel voor mezelf. Op zijn profiel kom ik namelijk de foto’s tegen van zijn zoontje. De baby die hij met mij absoluut niet wou, maar nu wel heeft met zijn nieuwe vriendinnetje. En omdat ik daar niet vrolijk van word, heb ik gewoon de confrontatie weggehaald. Ex 2 liet me dan weer vallen als een baksteen toen er iemand nieuw op de proppen kwam. Er was toen nog wel wat vriendschap tussen ons, maar van de ene op de andere dag liet hij weten dat hij niet meer met mij zou afspreken, maar dat ik nog wel contact mocht zoeken want hij wilde het contact niet helemaal verbreken. Alsof een relatie werkt als alles van 1 kant komt. Dus besloot ik toen om er gewoon een punt achter te zetten.

Die dingen werden me dus niet in dank afgenomen. Ik koos voor mezelf en dat vinden ze niet fijn. Ik zet mezelf op de eerste plaats en ben het voor hen niet meer waard om nog beleefd tegen te doen. En ook al is dat vooral van hen heel kinderachtig, het maakt me toch een beetje verdrietig. Dus vandaag voel ik me een beetje zielig, voor heel eventjes maar.