Er wordt wel eens gezegd van mensen die gestorven zijn, dat ze op het kerkhof liggen. Ik heb dat gevoel niet. Voor mij ligt mijn mama niet op het kerkhof. Als ik al in iets geloof, dan is het dat mama hierboven ergens is en hopelijk toekijkt hoe het met ons gaat. Maar ze ligt niet op het kerkhof. Haar as zit in een potje, begraven op het kerkhof. Maar dat is maar wat overblijft van haar lichaam, het is niet wie zij is.
Ik ga dan ook niet vaak naar het kerkhof. Toen mama net was gestorven, dacht ik wel dat ik dat vaak zou doen. Dat ik naar daar zou gaan om met haar te praten. Maar dat is niet zo. Want ik voel niet dat ze daar is. En ik praat ook niet vaak met haar, maar als ik het wel doe, dan maakt het niet uit waar dat is. Want ze is overal en als ik het even stil maak, dan weet ik wel wat ze zou antwoorden.
Maar af en toe kom ik natuurlijk wel op het kerkhof. En dan zeg ik ook wel hallo tegen mama. Maar ik zorg vooral voor haar. Want ze zou niet willen dat haar gedenkplekje er niet proper uitziet. Dus af en toe neem ik een poetsdoek en de gieter, ga ik naar daar en zorg dat alles weer helemaal verzorgd is en de bloemetjes er mooi bij staan. Want dat kan ik tenminste nog voor haar doen.
Dus als ik haar zoek, dan is het niet op het kerkhof, maar in mijn hart. En daar zie ik haar zoals ze ook op de foto staat die in mijn living hangt, stijlvol en lachend, mijn allerbeste mama.
levelieze.com 
Zo herkenbaar! :-) ook ik vond mijn mama niet op het kerkhof, omdat ik nog heel klein was ben ik bijna nooit meer naar het kerkhof geweest ik wist echt niet wat ik daar moest doen. En nu is haar graf er niet meer. Bij mijn grootouders (waar ik het tweede deel van mijn kindertijd doorbracht) heb ik helemaal hetzelfde gevoel als jij… ze zijn daar niet… maar heel af en toe… vooral wanneer ik het emotioneel moeilijk heb, wordt ik er toch naartoe getrokken en zeg ik hoi en dank voor alles en valt er een traan. Meestal heb ik geen dingen bij om te poetsen… omdat het volledig op het gevoel gaat maar de blaadjes of de verwelkte bloemetjes haal ik wel weg want onverzorgd dat zouden ze niet willen. En dan als ik terugloop naar de poort voel ik de opluchting en weet ik dat ik ze weer elke dag tegenkom in mijn hart, in mijn daden en in mijn gedachten :-). Mooi geschreven thx.
LikeLike